به رهبرى محمّد بن عبد اللَّه بن حسن (نفس زكيّه) در سال 132 هجرى، بار ديگر كودتاى سقيفه تكرار شد و باند عباسيان قدرت را غصب و به قتل عام علويان و شيعيان پرداختند و ترور و تفتيش و سانسور، مضاعف شد، امام صادق عليه السّلام و اصحاب و پيروان آن حضرت در محاصره مطلق رژيم عباسى قرار گرفتند و اين دوره از حيات امام صادق عليه السّلام از سخت‌ترين ادوار تاريخ امامت آن حضرت است تا آنجا كه حضرتش به همه شيعيان اعلام كرد: من سمّانى باسم فعليه لعنة اللَّه. [1] و اين سخن حكايت از شدت خفقان و ترور رژيم انقلابى نوپاى عباسى دارد. از اين پس ابان را در طوفان هولناك تاريخ گم مى‌كنيم و اين ناپديد شدن در چنان طوفانى سهمگين كاملا طبيعى و منطقى است. فقط مى‌دانيم كه در بصره است، همين.

3- مرگ‌

* سالهاى 140- 138 هجرى؛

ابان در اين سالها يا در فاصله اين سالها در گذشته است. متولّيان رسمى تاريخ كه از اين پس در پى ابان هستند مى‌گويند كه ابان تا پس از سال 140 هجرى مى‌زيسته است. [2] و محدّثانى كه از ابان بهتر و بيشتر خبر داشته‌اند مى‌گويند كه ابان در اوّل ماه رجب سال 138 هجرى در گذشته است. [3] مورّخان شيعه اماميه در گذشت ابان را در سال 138 هجرى مى‌دانند. [4] عمر بن اذينه از مشايخ بزرگ و برجسته شيعه اماميّه مقيم بصره كه از سوى ابان به عنوان فردى صالح و شايسته تشخيص داده شده تا كتاب سليم را تحويل او دهد، از پايان‌