هنگامى كه معاذ در حال احتضار بود و در خانه هم جز من كسى با او نبود شنيدم كه مى‌گفت: واى بر من! واى بر من! واى بر من! واى بر من! واى بر من! با خودم گفتم:

معمولا طاعون زده‌ها هذيان مى‌گويند و حرفهاى عجيب و غريبى مى‌زنند! به معاذ گفتم: خداى رحمتت كند دارى هذيان مى‌گويى؟ گفت: نه. گفتم: پس چرا وا ويلا مى‌زنى؟ گفت: به خاطر همراهيم با دشمن خدا عليه دوست خدا! به او گفتم: چه كسانى؟ گفت: به خاطر همراهيم با عتيق و عمر دشمنان خدا عليه خليفه رسول خدا و وصىّ او على بن ابى طالب! گفتم: دارى هذيان مى‌گويى مرد!! گفت: اى پسر غنم! به خدا سوگند هذيان نمى‌گويم، آه! اين رسول خدا و على بن ابى طالب هستند كه دارند مى‌گويند: اى معاذ بن جبل! تو و يارانت را به دوزخ بشارت باد كه گفتيد:

«اگر رسول خدا مرد يا كشته شد خلافت را از على برباييم كه هرگز به آن نرسد»، تو و عتيق و عمر و ابو عبيده و سالم.

گفتم: اى معاذ! چه زمانى چنين گفتيد؟ گفت: «در حجّة الوداع؛ گفتيم: بر على مى‌شوريم كه تا ما زنده هستيم به خلافت دست نيابد». وقتى رسول خدا درگذشت به آنان گفتم:

«من يكى، شما را از قومم انصار بى‌نياز مى‌كنم و شما هم مرا از قريش بى‌نياز كنيد» سپس در دوره حيات رسول خدا، بشير بن سعيد [1] و اسيد بن حضير [2] را به قرار دادى كه بسته بوديم فراخواندم كه با من بر اساس آن بيعت كنند».

گفتم: اى معاذ! دارى هذيان مى‌گويى؟! گفت: صورتم را بر زمين بگذار، و همچنان فرياد حسرت مى‌زد و وا ويلا مى‌كرد تا كه مرد.