جز او احدى را رسول خدا امارت نداده است و جز او احدى را اجازه امامت نماز جماعت نداده است.

ابان گويد: گفتم: اى ابو سعيد! آيا رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلّم به ابو بكر نفرمود كه با مردم نماز گزارد؟

گفت: كجايى ابان؟! مگر على نبود كه پيامبر به ابو بكر بگويد با مردم نماز بخواند؟! على در تمام لحظات بيمارى در كنار رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلّم بود و به جاى حضرتش با مردم نماز مى‌خواند. و از طرفى ابو بكر هنوز نماز را به پايان نرسانده بود كه رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلّم خودش آمد و ابو بكر را كنار زد و با مردم نماز خواند! به خدا از على شنيدم كه مى‌گويد: رسول خدا در بيماريش برايم هزار دروازه از دانش را گشود كه هر بابى هزار باب ديگر گشايد. على در پايدارى عليه ستم كوشيد، وقتى يارانى يافت بر اساس تأويل قرآن جنگيد آن گونه كه رسول خدا بر اساس تنزيل آن جنگيد، امر به معروف كرد و نهى از منكر نمود، در راه خدا جهاد كرد تا كه شهيد شد و خداوند را پاك و پاكيزه ملاقات كرد، با ناكثين و قاسطين و مارقين كه خدا و رسولش او را به قتال آنان فرموده بودند، جنگيد.

ابان گويد: حسن اين سخنان را در جوانى و هنگامى كه از ترس حجاج متوارى بود، در خانه ابو خليفه كه در آن روز شيعه بود، بر زبان آورد، وقتى پا به سن گذاشت و مشهور شد و سخنانى از او عليه امام على شنيدم، با وى خلوت كردم و اين سخنان را به يادش آوردم. گفت: بر من پوشيده دار، آنچه مى‌گويم براى حفظ جانم است، اگر اين سخنان نباشد، مرا چوب مى‌زنند.

اين روايت در منابع زير نيز آمده است‌

: ابن شهر آشوب/ مناقب 1/ 264+ بحرانى/ اللوامع 373، 376.+ بحار 40/ 81 به نقل از مسند احمد بن حنبل.