در أصفهان روايت كرد، پس جماعتي از قميّين مانند أحمد بن محمّد بن خالد و غير أو به أصفهان رفتند و از أو خواهش نمودند كه به قم منتقل شود قبول ننمود و در أصفهان أقامت فرمود.

مؤلف گويد: از اينجا معلوم شد كه أهل أصفهان در آن أعصار غير امامى بودند بلكه از جاى ديگر معلوم شده كه در طريق نصب و عناد بودند پس أحاديثى كه در مذمّت أهل أصفهان وارد شده محمول بر زمانهاى سابق است».

آن‌گاه سه حديث كه بر اين مدّعا دلالت مى‌كند نقل كرده و گفته است:

«أحاديث مذكور و أمثال اينها تمام مخصوص همان زمانها بوده و الّا در ازمنه متأخّره خصوص از زمانهاى سلاطين صفويّه تا زمان ما بحمد اللَّه بلده أصفهان قبّة الإسلام و محطّ رحال أهل ايمان و هميشه مركز علم و علماء بوده و قبور شريفة بسيارى از أعاظم علما كه حصر نتوان نمود در آن بلده است».

اين مختصريست از شرح حال مؤلّف كه محصّل بيانات بزرگان شيعه است، مانند نجاشى و شيخ طوسي و علّامه حلّى، و طالب تفصيل به مقدّمه عربي مراجعة نمايد.

من از مفصّل اين قصّه مجملى گفتم* تو خود حديث مفصّل بخوان از اين مجمل‌

هدف مؤلف‌

چون هدف مؤلّف در اين تأليف آن بوده غارتهايى را كه بعد از جنگ نهروان به قلمرو أمير المؤمنين على عليه السّلام و سرزمينهاى تحت تصرّف أو از طرف معاوية شده است ياد كند آن را «الغارات» ناميده است و اين نوع تأليف در آن زمان ميان أرباب سير و تواريخ متداول بوده حتّى جماعتي مانند كلبى و أبو مخنف و مداينى و نصر بن مزاحم كه همه از مشايخ مؤلّف هستند نيز هر يك كتابي در اين موضوع به همين نام گرد آورده است.

اگر چه غرض أصلى از تأليف اين كتاب ذكر غارات بوده ليكن چون مؤلّف بسيار با اطّلاع و پرمايه بوده و در فنّ تصنيف و تأليف مهارت و تبحّر تمام داشته در مطاوى اين كتاب و لابلاى أوراق آن مطالب بسيار ارزنده‌تر از اصل موضوع را