به أصفهان كوچيده و در آنجا رحل أقامت انداخت و بنشر كتاب خود در آن شهر پرداخت حتّى گروهى از علماى بزرگ قم، از آن جمله احمد بن أبى عبد اللَّه برقي، از أعاظم علماى شيعه و مؤلّف كتاب شريف «المحاسن»، به خدمت وى آمده از أو درخواست نمودند كه به قم منتقل شود وى نپذيرفت و تا آخر عمر در آنجا بسر برد و گروهى از راويان بزرگ أصفهان از قبيل حسن زعفرانى أصفهاني و احمد بن علويّه أصفهاني و غير ايشان از محضرش استفاده نمودند و از اين روى أو را «إبراهيم بن سعيد أصفهاني» نيز مى‌نامند.

محدث قمي (رحمه الله) در تتمة المنتهى گفته (ص 270):

«و در سنه 283 إبراهيم بن محمّد ثقفي وفات كرد و اين شيخ جليل از أحفاد سعيد بن مسعود عمّ مختار بن أبى عبيد بن مسعود است كه أمير المؤمنين عليه السّلام أو را والى مداين كرده بود و در زمان حضرت امام حسن عليه السّلام نيز والى بود و حضرت امام حسن بعد از آن كه جرّاح بن سنان در مظلم ساباط مداين‌ [1] آن جناب را زخم زد بر أو وارد شد و أو جرّاح آورد و بمعالجه زخم آن جناب مشغول شد.

و بالجملة إبراهيم اوّلا زيدى مذهب بوده و پس از آن بمذهب اماميّه منتقل شد و أصلش كوفى بود ليكن به أصفهان انتقال نمود و سببش آن بود كه چون كتاب «معرفت» را تأليف كرد كه مشتمل بود آن كتاب بر مناقب أئمّه أطهار عليه السّلام و مثالب أعداء ايشان، كوفيّين تأليف آن كتاب را عظيم شمردند چه وضعش بر خلاف تقيّه بوده و با وى گفتند: مصلحت آنست كه اين كتاب را نقل نكنى و بيرون نياورى، فقال: أيّ البلاد أبعد من الشّيعة؟ پرسيد كه كدام بلد است كه شيعه أو كمتر و از شيعه دورتر است؟- گفتند: أصفهان، پس إبراهيم قسم ياد كرد كه آن كتاب را نقل نكند و روايت ننمايد مگر در أصفهان.

پس از كوفه منتقل شد بشهر أصفهان و آن كتاب را كه بر خلاف تقيّه بود