است. [1] پس معصومين خود مصدر تشريع‌اند، و قول و فعل و تقرير آنها خود سنّت است، نه آنكه حكايت از سنّت كند. ادله ما در اين مسئله عبارت است از: الف. سنّت: زيرا خداوند در قرآن شهادت مى‌دهد كه هرآنچه پيامبر مى‌گويد وحى است. پيامبر در روايات بسيارى كه فريقين نقل كرده‌اند مردم را به اهل بيت ارجاع داده، به‌ويژه در حديث غدير كه على (ع) را عدل قرآن قرار داده، و تمسّك به آنها را همانند تمسّك به قرآن لازم مى‌شمرد. همان گونه كه در آيات الهى لغزش و خطا متصوّر نيست، در عدل قرآن نيز خطا و لغزش راه ندارد. ب. آيات الهى: در قرآن آمده: خداوند اراده فرموده فقط از اهل بيت رجس و گناه را دور كند. [2] و چون در آيه ديگر مى‌فرمايد: اراده الهى محال است از معلول منفكّ شود. [3] پس محال است از ائمه گناه صادر شود، و معناى عصمت و حجيّت نيز همين است.

257. سيره‌

سيره بر وزن «فعلة» دلالت بر نوع عمل مى‌كند، مثلا «جلسة» بر وزن فعله به‌معناى نشستن و «جلسة» بر وزن فعله به‌معناى نوع نشستن است، پس سيرة به‌معناى طريقه، هيئت، حالت و عرف است. به مبحث «عرف» رجوع شود.

258. سيره عقلا

سيره عقلاء يعنى «عرف عقلاء و بناى عقلاء» به مبحث «عرف» رجوع شود.

259. سيره متشرّعه‌

سيره متشرعه يعنى روش اهل شرع بر انجام دادن يا ترك كارى. سيره متشرعه زمانى حجّت است كه كشف از فعل يا اقرار معصوم كند. [4] به مبحث «عرف» رجوع شود.

260. شبهه بدويه‌

شبهه در لغت به‌معناى التباس و اشتباه درست به نادرست است. شبهه بدويه يعنى شبهه ابتدايى و آن شبهه‌اى است كه همراه با علم اجمالى نباشد. به مبحث «اصول عمليه» رجوع شود.