(1) محمّد صلّى اللَّه عليه و آله كه رسول اوست و آل او كه طاهرانند و ستارگان روشن و حجتهاى درخشان از آن كه گردانيد ايشان را خداى تعالى معصومان از گناهان ايمنان از سهو و نسيان در احوال سختى و آسانى تا آنكه ايمن باشد باين هر كه پناه برد بايشان از تغيير در دين و حاصل شود از براى او در آنچه سؤال ميكند از ايشان از علم يقين امّا بعد (2) پس بدرستى كه من در سنّ بيست سالگى تا آنكه زيادت شد عمرم از پنجاه سال مشتاق بودم بجميع كتابى كه شامل باشد بر بابها و فصلها كه جامع زهد و موعظه و ترغيب فرمودن بطاعت و ترسانيدن از معاصى باشد از چيزهائى كه نقل شده از راويان نيكان حجّت آورده شده بقرآن قوت داده شده ببرهان ضبط شده بسندها ربط شده براهنمائى كشاننده دلها بردارنده غمها و من جهد ميكردم بجمع اين و مشتاق بودم بترتيب اين و ليكن منع ميكرد مرا از اين مانعها و مشغول ميداشت مرا شغلها و ضعيف ميشد نيت من بواسطه آنكه ميدانستم كه همّت اهل زمان كوتاهست از رسيدن بكمترين فضل آن گذشته از بلند شدن بمرتبه عاليه آن پس از اين جهت اگر رغبت ميكردم در اين وقتى روى ميگردانيدم از اين مدّتى تا آنكه گذشت بر تردّد خاطر من روزها و قرين شد بآن سالها بعد از آن بحركت آمد خاطر من و ياد كرد ضمير من كه نهى از منكر از مرتبه‌هاى رفيع است و در پند و موعظه منفعتهاى بسيار چنانچه حقتعالى عزّ شانه فرمودوَ ذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرى‌ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ‌و پند ده و موعظه كن پس بدرستى كه پند دادن سود ميدهد مؤمنان را و فرمود عز شانه‌وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلَّا ما سَعى‌نيست مر آدمى را مگر ثواب آنچه سعى كند پس چون يقين دانستم حقيقت اين را و اراده كردم كه سعى كنم در اين سعى نيكى و بروم در اين راه و اگر چه باشد اندكى نظر كردم بكمى رغبت اهل زمان و ترك خواهش ايشان در