او يعنى غيبت او معصيت خدا است و حرمت مال او چون حرمت خون اوست و فرمود پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله هر كه دشنام دهد على را دشنام داده است مرا و هر كه دشنام دهد مرا بتحقيق كه دشنام داده است خداى عزّ و جل را

فصل نهم در آنچه وارد شده است در ترغيب بر تقيه‌

(1) فرمود خداى تعالى در سوره آل عمران كه‌لا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكافِرِينَ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْ‌ءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُبايد كه فرا نگيرند مؤمنان كافران را بدوستى دون از مؤمنان را و هر كه بكند دوستى با كافران پس نيست آن كس از دين خدا در چيزى مگر آنكه تقيه كند از از ايشان تقيه كردنى و ميترساند شما را خدا از عذاب خود و بسوى جزا خدا است بازگشت همه و فرمود خداى تعالى در سوره نحل‌مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمانِ وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ‌هر كه كافر شود بخدا بعد از ايمان پس بر ويست غضب خدا مگر آنكه او را اكراه و جبر كنند بكلمه كفر و دل او آرميده باشد بايمان و ليكن هر كه بگشايد بكفر سينه خود را پس برايشان است غضب از خدا و رسول خدا (ص) كه مثل مؤمنى كه تقيه نيست او را مثل بد نيست كه سر نيست او را و مثل مؤمنى كه رعايت نكند حقوق برادران خود را كه مؤمنانند مثل كسى است كه حواس او جميع صحيح است پس او تامل نميكند بعقل خود و نمى‌بيند بچشم خود و نمى‌شنود بگوش خود و سخن نميگويد بزبان خود و دفع نميكند