فصل دوّم در بيان بعضى از فضايل امير المؤمنين على ابن ابى طالب عليه السّلام‌

(1) گفت خداى تبارك و تعالى در سوره مائده‌إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ‌يعنى نيست ولى و حاكم و سازنده كارهاى شما مكر خدا و رسول خدا و آن كسانى كه ايمان آورده‌اند و اين صفت دارند كه بر پا ميدارند نماز را و ميدهند زكاة را در حال ركوع مفسران قرآن از شيعه و سنى همه متفقند كه على بن ابى طالب (ع) در مسجد رسول خدا (ص) نماز ميكرد در حال ركوع فقيرى طلب و سؤال كرد آن حضرت در آن حال انگشتر خود بوى داد خداى تعالى اين آيه را در شانش فرستاد (2) حديث كرد ما را حاكم رئيس امام محمد حكام ابو منصور على بن زيادى ادام اللَّه اجلاله بطريق نوشتن در خانه خود در روز يك شنبه دوم ماه رمضان المبارك در سال پانصد و هشت حديث كرد ما را شيخ امام ابو عبد اللَّه جعفر بن محمد دوريستى بطريق كتاب آورد اين قصه را گذشته در آخرهاى ذى الحجة در سال چهار صد و هفتاد و چهار گفت حديث كرد مرا سعد بن عبد اللَّه گفت حديث كرد مرا شيخ ابو جعفر محمد بن على بن حسين رضى اللَّه عنه گفت حديث كرد مرا محمّد بن الحسين بن ابى الخطاب از پدر خود از محمد بن سنان از زرارة ابن اعين الشيبانى كه گفت شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه گفت چون بيرون آمد رسول خدا (ص) بمكه در حجة الوداع پس چون باز گشت از مكه و در روايت ديگر هست كه در حالى كه مشايعت و پيروى ميكردند دوازده هزار مرد از يمن و پنج هزار مرد از مدينه آمد جبرئيل (ع) در راه و عرضكرد يا رسول اللَّه بدرستى كه خداى تعالى ميرساند بتو سلام و خواند اين آيه رايا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ‌يعنى اى پيغمبر