يا آنكه از جانب خداست يا از جانب بندگان يا از جانب خدا و بندگان جميعا پس اگر باشد از از جانب خدا پس بندگان از آن بيگناه باشند و اگر باشد از جانب خدا و بندگان با هم پس ايشان دو شريك باشند يكى از آن دو قوى‌تر از ديگر و جايز نيست شريك قوى‌تر را كه ستم كند شريك ضعيف‌تر را يا آنكه شركت كند با وى در گناه و تنها گذارد او را در عقوبت پس باقى نماند الا آنكه باشد گناهان از بندگان پس برخاست ابو حنيفه و بوسيد ميان دو چشم او و گفت تو پسر رسول خدائى بحق‌

باب دوّم‌

و در آن پانزده فصل است‌

فصل اوّل در فضل پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلم‌

(1) فرموده است خداى تبارك و تعالى در سوره آل عمران‌لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِنْ كانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ‌يعنى هر آينه بتحقيق كه منت نهاد خداى تعالى بر مؤمنين چون فرستاد در ميان ايشان پيغمبرى از جنس ايشان كه ميخواند بر ايشان آياتهاى خدا و او پاك ميگرداند ايشان را و تعليم ميكرد ايشان را قرآن و كتاب و حديث بدرستى كه بودند مردمان پيش از فرستادن پيغمبر در گمراهى ظاهر و روشن (2) حديث كرد ما را محمد بن على بن ماجيلويه ره گفت حديث كرد ما را عم من محمد بن ابى القاسم از احمد بن هلال از فضل بن وكين از معمر بن راشد گفت شنيدم از امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه كه ميفرمود آمد مرد يهودى بخدمت پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله پس ايستاد پيش آن سرور و تيز نظر كرد بوى پس فرمود آن حضرت اى يهودى چيست حاجت تو گفت تو فاضلترى يا موسى بن عمران كه سخن گفت با وى خداى تعالى و فرو فرستاد بر وى عصا و