اما الكتاب: فبآيات أظهرها قوله تعالى: وَ ما كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا (1)

جايز مى‌باشد (خواه منشأ شك، فقدان نص، اجمال نص، يا تعارض نصّين باشد).

دليل قرآنى بر اعتبار اصل برائت‌

(1)- به آيات متعدّدى از قرآن شريف براى اعتبار اصل برائت استدلال شده است ولى مرحوم مصنّف مى‌فرمايند، ما به آيه‌اى كه دلالتش اظهر و روشن‌تر از ساير آيات است تمسّك مى‌كنيم و آن اينست:

... وَ ما كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا. [1]

برنامه و روش ما اين نبوده است كه فرد يا گروهى را عذاب كنيم مگر اينكه رسولى بر آنها بفرستيم (كه فرستادن رسول كنايه از بيان و اتمام حجّت است).

ضمنا تذكّر اين نكته لازم است كه عذاب نكردن قبل از بيان و بعث رسول يك برنامه و سنّت الهى است و تنها اختصاص به زمان و اقوام گذشته ندارد.

كيفيّت استدلال به آيه‌

كبرى: تا تكليف بيان نشود خداوند كسى را عذاب نمى‌كند.

صغرى: در شبهات وجوبيّه و تحريميّه حكم الهى براى ما بيان نشده است زيرا اگر بيان شده بود ما شك نمى‌كرديم.

نتيجه: در شبهات وجوبيّه و تحريميّه چون تكليف بيان نشده است ما از عقوبت ايمن هستيم و مى‌توانيم مشكوك الوجوب‌ [2] را ترك و مشكوك الحرمه‌ [3] را اتيان نمائيم‌ [4].

[1]سوره اسراء/ 15.

[2]مانند دعا عند رؤية الهلال.

[3]مانند شرب تتن.

[4]تذكّر: ما در مباحث آينده براى يكى از اين دو مثال مى‌زنيم.