و لا يخفى أنه لو سلمت هذه الملازمة لا مجال للإيراد على هذه الآية بما أورد على آية النفر، من دعوى الإهمال أو استظهار الاختصاص بما إذا أفاد العلم، فإنها تنافيهما، كما لا يخفى(1).

نحوه استدلال به آيه كتمان‌

اين آيه دلالت مى‌كند: چيزى را كه خداوند براى مردم نازل كرده است (بعد از بيان اسباب هدايت) اگر كسى آن را كتمان كند خداوند و همه لعن‌كنندگان بر او لعنت مى‌فرستند، پس كتمان حرام است چون لعن ظهور در حرمت دارد.

و لازمه حرمت كتمان، وجوب اظهار است. يعنى لازم است كه آن را بيان كنند و اگر بيان كردن لازم باشد حتما قبول كردن آن‌هم واجب است و الا اگر بنا باشد مظهر اظهار كند ولى بر طرف مقابلش قبول و پذيرش لازم نباشد در اين اظهار فائده‌اى نيست و وجوب اظهار و حرمت كتمان يك امر لغوى مى‌شود چون كتمان مفسده دارد اظهار هم واجب است لذا بايد به دنبالش قبول هم واجب باشد كأنّ يكى از مصاديق آيه كتمان اين است كه اگر يك روايت در اختيار يك راوى هست، حتما بايد آن را نقل و افشا نمايد و در دنبال افشا وجوب قبول هم باشد و اين معناى حجّيّت خبر واحد و پذيرفتن روايت راوى است بنابراين آيه شريفه بضميمه ملازمه عقليّه مطلب را درست كرد.

(1)ما قبلا دو اشكال به استدلال بر آيه نفر كرديم و گفتيم:

1آيه نفر از نظر وجوب نفر اطلاق دارد ولى در لعلّهم يحذرون اطلاقى نيست كه بتوانيم به آن تمسّك كنيم، بلكه آيه از اين جهت اجمال و اهمال دارد.

2گفتيم مردم بايد احراز كنند كه انذار منذرين نسبت به معارف دين است يعنى آيه نفر مخصوص آن صورتى است كه مردم علم داشته باشند كه انذار مربوط به معارف دينى است.