تحقّق ندارد كه بتوان گفت لفظ طلب هم در برابر آن خصوصيّت و حالت نفسانى وضع شده منتها بعد از اراده و مقدّمات اگر انسان بخواهد، مباشرتا مطلوب را ايجاد نمايد خودش مشغول فعاليّت مى‌شود و الا به كارگزارانش فرمان مى‌دهد تا آن را اتيان نمايند.

خلاصه اينكه از مراجعه به وجدان، كشف مى‌كنيم كه «طلب و اراده» در تمام مراحل- به جز مقام و مرحله انصراف- يكسان هستند يعنى آن دو لفظ از نظر معناى لغوى و «مفهوم» تفاوتى ندارند و از نظر وجودات «انشائى، خارجى و ذهنى» متّحد مى‌باشند منتها تفاوتى كه «طلب و اراده» با مثل «انسان» دارد اين است‌ كه وجودات و خارجيّت افراد انسان، مشاهد و محسوس است و انسان، زيد و عمرو را در خارج مى‌بيند امّا وجود خارجى و حقيقى طلب، مشاهد و محسوس نيست مثلا هنگامى كه شما نسبت به مطلبى يقين پيدا كرديد، مسلّما علم و تصديق و اذعان، حقيقتى است كه در نفس شما پيدا شده امّا امر محسوسى نيست. وجود حقيقى طلب و اراده هم همان خواست، طلب و شوق مؤكّدى است كه در نفس انسان، نسبت به امور مختلف، تحقّق پيدا مى‌كند.