مضافا إلى تناهي المعاني الكلّيّة، و جزئيّاتها و إن كانت غير متناهية، إلا أنّ وضع الألفاظ بإزاء كلّيّاتها، يغني عن وضع لفظ بإزائها، كما لا يخفى(1).

مع أنّ المجاز باب واسع، فافهم(2).

به چه دليل، معانى، غير متناهى هستند. اگر شما كلّيّات معانى را با تمام افرادش در نظر گرفته و مى‌گوئيد معانى غير متناهى هستند از شما مى‌پذيريم چون ممكن است يك كلّى داراى ملياردها فرد باشد امّا اگر از افراد و جزئيّات معانى، صرف نظر كنيم و فقط نظرمان به كلّيّات و مفاهيم باشد در اين صورت، معانى متناهى هستند حتّى در مورد معدوم- و ممتنع- يك مفهوم تحقّق دارد و اگر لفظى براى كلّى وضع شد، لزومى ندارد براى مصاديق آن‌هم الفاظى وضع شود- لزومى ندارد هر جزئى در هر مفهوم كلّى داراى لفظ خاصى باشد- مثلا لفظ انسان را كه موضوع للكلّ است در مصاديق آن‌هم استعمال مى‌كنيم و بر زيد، عمرو، بكر و خالد لفظ «انسان» را اطلاق مى‌نمائيم.

خلاصه: از شما نمى‌پذيريم كه معانى، غير متناهى باشند بلكه معانى هم مانند الفاظ، متناهى هستند.

(2)- 4: فرضا از شما پذيرفتيم كه معانى، غير متناهى و الفاظ، متناهى هستند امّا لزومى ندارد كه بگوئيم وقوع مشترك لفظى ضرورت دارد زيرا باب تفهيم و تفهّم منحصر به استعمالات حقيقى نيست همان‌طور كه در تفهيم و تفهّم از استعمالات حقيقى كمك مى‌گيريم از استعمالات مجازى هم مى‌توان مدد گرفت و مقصود را بيان نمود مخصوصا كه باب مجاز هم واسع است.

قوله «فافهم».