و به دليل قول رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله به على عليه السّلام: «تو برادر من و وصىّ من و خليفه من پس از منى و تو داور و حكمران دين و آئين منى».

(وصيت پيامبر (ص):

پيامبران سلف عليهم السلام هريك «جانشين» داشته‌اند.

مسعودى مورخ معروف در «اثبات الوصية» بسيارى از خلفاى انبيآء (ع) را از آدم تا خاتم (ص) نام برده است كه هريك دوازده نفر جانشين داشته‌اند يا «سبط و وصى» (رجوع شود)

از سوى ديگر رسول اكرم (ص) كه تمام آنچه بشر بدان نياز داشته بيان فرموده حتى آداب خوردن و خوابيدن، و تخليه. چگونه در چنين امر بزرگى كه صيانت اسلام و مسلمين و سعادت دنيا و آخرت عباد الله بآن بسته و پيوسته است (وصيت) نفرمود ...؟!

و مردم را بلاتكليف باقى گذارد؟ معاذ الله.

و امر وصيت در قرآن و سنت موكدا آمده است (ان ترك خير الوصية ...) و جميع مسلمين بدان عمل كرده و ميكنند آيات قرآن در «وصيّت» بيايد. «م»

انت قاضى دينى:

رأى خواجه مصنّف ما رحمة الله عليه برخلاف مشهور براينست (قاضى دينى) بكسر دال است يعنى تو قاضى، و داور، كيش و آئين منى. گرچه امام على (ع) قرض پيامبر (ص) را نيز ادا فرمود.

اما ديگر كس از مسلمين چون امام على (ع) در دين و حكمت‌هاى قرآن، و مبانى اسلام و فروع احكام، و آنچه بشر بدان نيازمند است چنان بصيرت نداشته و قضاوت و احكام امام عليه السلام شهره آفاق است.