علما قدر و منزلت ندارد و آن علم قدر و منزلت دارد مانند علم اصول فقه كه هر كس در آن تفوق يابد جاه و مال او افزون شود.

فقه علم فروع است و حاجت مسلمانان بدان بسيار است اما پس از مسلمان بودن، علم فقه در مسلمان شدن كسى و يا رسوخ ايمان او اثر ندارد اما اگر مسلمانى باشد با عقيده راسخ علم فقه بيش از همه علوم بكار او مى‌آيد. ما علم ديگرى غير علم فقه يعنى علم فروع لازم داريم كه اهل شك و ترديد را در دين راسخ كند و مسلمانان سست را در مسلمانى قوى گرداند وگرنه كسانى بودند در علم فروع كامل تا در محيط دينداران بودند دين‌دار مينمودند و چون از آن محيط و جامعه خارج شدند فقه را همراه خود آوردند در حالتى كه بعالم غيب و آخرت و خدا و ملائكه و هر چيز ناديده اعتقاد نداشتند و مانند ملاحده مادى روح و عقاب و ثواب اخروى را موهوم پنداشتند با آنكه مسائل فروع فقه را با كمال دقت و استدلال ميدانستند و بسيار چنين اشخاص را خود ديدم و من يقين دارم اگر راسخان در عقايد و معتقدان عالم غيب از محيط اسلامى خارج ميشدند و شصت سال در كفرستان زندگى ميكردند هرگز خللى در اعتقاد آنها ببقاى روح و ثواب و عقاب آخرت پيدا نميشد چون بعالم غيب عقيده داشتند و اهل ظاهر بعالم غيب عقيده ندارند و شرط اول ايمان‌ «الَّذِينَيُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ» است.

واجب است مسلمانان همه مطالب اصول دين را از روى دليل بدانند اما واجب نيست همه مسائل فروع را بدانند، اگر كسى نداند شفعه چيست و كجا ثابت ميشود يا نداند عينه در ربا جائز است بدين او ضرر ندارد اما اگر نداند خدا عادل است يا امام معصوم است و قولش حجت است دين او را ضرر دارد زيرا كه وقتى امام را معصوم ندانست و خدا را عادل نشمرد بفرمان معصوم عمل نميكند و بثواب خدا هم اطمينان ندارد همه اعمال او متزلزل ميگردد.

با اين مسلمانان كه بر حسب ظاهر شرع مسلمانند اما در دل شك در اصول عقائد دين دارند اگر بگوئى روزه بداريد نميدانند چرا خود را رنج دهند و از غذا خوردن امتناع كنند چون بعذاب آخرت معتقد نيستند از اين جهت مى‌بينى اكثر مردم روزه ميخورند