داشت، از آنكه درو سميّتى هست، در دهان داشتن مضرّ بود و سبب هلاك‌[1].

در خاصيت و منفعت الماس‌

هركه الماس با خود دارد از صاعقه ايمن باشد، و از علّت عسر البول آسوده‌[2]، و البته در دهان نبايد گرفت. [و الماس را بر سر مثقب نهند و بسايند، و بدان سنگهاى سخت را سوراخ كنند، و طبيعت او سرد و خشك است، در اوّل درجه چهارم‌[3]] و هرزن كه وضع حمل دشوار تواند نهاد، اگر الماس با خود دارد بآسانى بنهد[4].

در قيمت الماس‌

الماس (نيكو)[5] بقيمت ياقوت سرخ نزديك باشد. بعضى گفته‌اند يك مثقال (الماس)[6] صد دينار ارزد. و اين معنى در روزگار قديم بوده است، زيرا كه الماس بزرگ اكنون نادر مى‌افتد، و اگر افتد (و نيكو باشد)[7] ببهاء نيك خرند[8].

[1]م، ن، ج: هلاكت‌

[2]ب: ايمن‌

[3]آنچه در ميان قلابست در م: نيست‌

[4]كه حمل او دشوار بود الماس با خود دارد

[5]كلمه (نيكو) در ب: نيست‌

[6]كلمه (الماس) در ب: نيست‌

[7]در ب، م: نيست‌

[8]اين فصل هم از نسخه ع: افتاده است.