فصل ششم (در سكون)

قال اللّه تعالى:الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ‌[1].

سكون دو نوع بود: يكى از خواص اهل نقصان و آن مقدّم بر سلوك باشد كه صاحبش از مطلوب و كمال بى‌خبر باشد، و آن را غفلت خوانند. و ديگرى بعد از سلوك كه از خواص اهل كمال بوده باشد وقت وصول به مطلوب، و آن را اطمينان خوانند.

و حالى كه در ميان اين دو سكون بوده باشد حركت و سير و سلوك خوانند، و حركت از لوازم محبت باشد قبل الوصول، و سكون از لوازم معرفت است كه مقارن وصول باشد.

و به اين سبب گفته‌اند: «لو تحرّك العارف هلك و لو سكن المحبّ هلك» و از اين مبالغت‌تر نيز گفته‌اند و آن اين است:

«لو نطق العارف هلك و لو سكت المحبّ هلك».

اين است احوال سالك تا آنگاه كه واصل شود، و اللّه اعلم.

[1]رعد- 28.