فصل سوم (در فقر)

قال اللّه تعالى:لَيْسَ عَلَى الضُّعَفاءِ وَ لا عَلَى الْمَرْضى‌ وَ لا عَلَى الَّذِينَ لا يَجِدُونَ ما يُنْفِقُونَ حَرَجٌ‌[1].

فقير كسى را گويند كه مالش نباشد، يا اگر باشد كمتر از كفاف او باشد، و در اين موضع فقير كسى را گويند كه رغبت به مال و مقتضيات دنيوى ندارد، و اگر مال به دست آرد به محافظت او اهتمام نكند، نه از نادانى يا عجز يا از زجر يا از غفلت، يا سبب طمعى مانند حصول مشتهيات، يا سبب جاه و ذكر خير و ايثار سخاوت، و يا از جهت خوف از عقاب دوزخ، يا طلب ثواب آخرت، بلكه از جهت قلت التفاتى كه لازم اقبال بر سلوك راه حقيقت و اشتغال به مراقبت جانب الهى باشد تا غير حقتعالى حجاب او نشود، و به حقيقت اين فقر شعبه‌اى باشد از زهد.

قال النبى (صلّى اللّه عليه و اله): ألا أخبركم بملوك اهل الجنّة؟ قالوا: بلى:

قال: كلّ ضعيف مستضعف اغبر اشعث ذى طمرين لا يعبؤ[2]

[1]توبه- 91.

[2]لا يؤبه له.