شهر قزوين با خيابان عريضى كه در طرفين آن دو رديف درخت كاشته شده است، يعنى با خيابان طالقانى شروع مى‌شود. وجود درخت، وجه تمايز بخش جديد شهر قزوين است. حتى در خيابان‌هاى باريكى كه گنجايش دو رديف درخت را در طرفين خود ندارد، به يك رديف درخت اكتفا شده، تا خيابان از وجود درخت، محروم نباشد. حال كه نام درخت به ميان آمد، بد نيست اين مطلب را يادآور شويم: سيبى كه نوع لبنانى آن مشهور است، توسط قزوينى‌ها به ايران آمد، به اين صورت كه آنها بيست و پنج سال پيش چند نهال از اين ميوه را به شهرشان آوردند و آن را كاشتند كه با موفقيت كامل روبه‌رو شد. از آن به بعد سيب قزوين كل نياز ايران را تأمين مى‌كند و مازاد آن به كشورهاى خليج صادر مى‌شود.

مزار حمد اللّه مستوفى:

از وجود درختان در خيابانهاى جديد قزوين سخن گفتيم. اما در بخش قديمى قزوين، اثرى از درختان به چشم نمى‌خورد. البته اين بدان معنا نيست كه اهتمامى به اين بخش از شهر نشده، بلكه مراد اين است كه اگر قصد درختكارى در اين بخش مى‌شد، به خاطر باريك بودن خيابانهاى اين بخش، مانند خيابانهاى قديمى هر شهر ديگرى از شهرهاى ايران، امكان درختكارى وجود نمى‌داشت.

در جريان گردشى كه در شهر قزوين و ديدارى كه از آثار باستانى اين شهر داشتيم، به مزار مورخ، حمد اللّه مستوفى، سرى زديم. قزوين اين افتخار را دارد كه از قبر اين شخصيت محافظت كرده و نگذاشته است مانند قبور ديگر دانشمندان و شعرا و مورخان، از بين برود. مزار او در بخش قديمى قزوين و در