گريزى به جنگهاى صليبى:

گفته مى‌شود كه يورش مغول به سرزمينهاى شرق اسلامى، با حمله پنجم صليبى‌ها همزمان بوده است. زيرا در همان زمانى كه بخارا توسط چنگيز در سال 617 هجرى (مطابق با 1220 ميلادى) سقوط كرد، صليبيون هم در سال 1219 ميلادى شهر دمياط را در محاصره خود داشته‌اند.

البته خوارزميان بعد از آن در جنگهاى صليبى در سرزمين شام نقش داشتند. توضيح اين‌كه از علاء الدين محمد خوارزمشاه، فرزندش جلال الدين منكبرتى و 60 هزار رزمنده باقى مانده بود. بعد از حوادث و اتفاقاتى كه بين او و مغولها روى داد، وى رويه‌اى را ميان مسلمانان در پيش گرفت كه روى مغولها را سفيد كرد. او پس از آن‌كه در سال 622 هجرى (1225 ميلادى) از هند مراجعت كرد، بعد از فرارش در مقابل چنگيز، لشكر پراكنده پدرش را جمع كرده، خواست دوباره سلطه‌اش را بر غرب و جنوب ايران برقرار سازد. اما به جنگ با امراى مسلمانان و خليفه آنها و غارت و تخريب سرزمين آنها پرداخت كه اين امر آنها را ناچار به جنگ با او كرد. او در همين سال به حكومت عباسيان يورش برد و درحالى‌كه دست به قتل و غارت مى‌زد، تا بعقوبا، بادرايا، راذان، باكسايا و تكريت پيش رفت.[1] او داقوقا را فتح كرد و اهالى آن را از دم تيغ گذراند و زنان آنان را به اسارت گرفت و به ناموس آنها تجاوز كرد و شهر را به ويرانى و آتش كشيد.[2] لشكر او مطابق توصيف ذهبى متشكل از گروهى گرسنه بود كه هيچ چيزى نداشتند و از طريق راهزنى و غارت، امرار معاش مى‌كردند.[3]

[1]العراق فى عهد المغول الايلخانيين، ص 6.

[2]مرآة الزمان، ج 8، ق 2، ص 634.

[3]دولة الاسلام، ج 2، ص 101.