و ارادت بافعال جاهليت ميل كنند ايشان را مدنى بود بعدد مدن جاهليت باستيناف سخن در آن احتياج نيفتد

و اما مدن ضاله آن بود كه سعادتى شبيه بسعادت حقيقى تصور كرده باشند و مبدء و معادى مخالف حق توهم نموده و افعالى و آرائى كه بدان بخير مطلق و سعادت ابدى توان رسيد در پيش گرفته و عدد آنرا نهايتى نبود

اما كسى كه اعداد مدن جاهليت تصور كند و بقوانين ايشان نيك متصور شود او را معرفت افعال و احوال و احكام آسانتر بود

اما نوابت كه در مدن فاضله پديد آيند، مانند جو در ميان گندم و خار در ميان كشتزار پنج صنف باشند

اول مرئيان- و ايشان جماعتى باشند كه افعال فضلا از ايشان صادر شود، اما بجهت اغراضى ديگر جز سعادت، مانند لذتى يا كرامتى‌

دوم محرفان- و ايشان جماعتى باشند كه بغايات مدن جاهليت مايل باشند و چون قوانين اهل مدن فاضله، مانع آن بود، آنرا بنوعى از تفسير و تعبير با هواى خود موافقت دهند تا بمطلوب برسند.

سوم باغيان- و ايشان جماعتى باشند كه بملك فضلاء راضى نشوند و ميل بملك تغلبى نمايند پس بفعلى از افعال رئيس كه موافق طبع عوام نباشد ايشانرا از طاعت او بيرون آرند.

چهارم مارقان- و ايشان جماعتى باشند كه قصد تحريف قوانين نكنند اما از سبب سوءفهم، بر اغراض فضلاء واقف نباشند و آنرا بر معانى ديگر حمل كنند و از حق انحراف نمايند، و باشد كه اين انحراف مقارن استر شاد بود و از تعنت و عناد خالى باشد و بارشاد ايشان اميدوار بايد بود.

پنجم مغالطان- و ايشان جماعتى باشند كه تصور ايشان تام نبود و