غرض ايشان در جمع آنچه بر قدر حاجت زايد باشد جزو ثروت و يسار نبود و انفاق اموال الا در ضرورياتى كه متضمن قوام ابدان بود جايز نشمرند و اكتساب آن از وجوه مكاسب كنند يا از وجهى كه در آن مدينه معهود بود و رئيس ايشان شخصى بود كه تدبير او در نيل اموال و حفظ آن تمامتر باشد و بر ارشاد ايشان قادرتر و وجوه مكاسب اين جماعت يا ارادى تواند بود چون تجارت و اجارت يا غير ارادى چون شبانى و فلاحت و صيد و لصوصيت‌

و اما مدينه خست اجتماع جماعتى بود كه بر تمتع از لذات محسوسات مانند مأكولات و مشروبات و منكوحات و اصناف هزل بازى تعاون كنند و غرض ايشان از آن طلب لذت بود نه قوام بدن.

و اين مدينه را در مدن جاهليت سعيد و مغبوط شمرند چه غرض اهل مدينه بعد از تحصيل ضرورى و بعد از تحصيل يسار صورت بندد. و سعيدترين و مغبوطترين ميان ايشان كسى بود كه براسباب لهو و لعب قدرت او زياده بود و نيل اسباب لذت را مستجمع‌تر باشد و رئيس ايشان آنكس بود كه با اين خصال، ايشانرا در تحصيل آن مطالب معاونت بهتر تواند كرد.

و اما مدينه كرامت اجتماع جماعتى بود كه تعاون كنند بر وصول بكرامات قولى و فعلى و آنكرامات يا از ديگر اهل مدن يابند يا از همديگر و بر تساوى يابند يا بر تفاضل و كرامت بر تساوى چنان بود كه يكديگر را بر سبيل قرض اكرام كنند مثلا يكى در وقتى ديگرى را نوعى از كرامات بذل كند، تا آن ديگر او را در وقتى ديگر مثل آن از همان نوع يا نوع ديگر بذل نمايد و تفاضل چنان بود كه يكى ديگرى را كرامتى بذل كند تا آن ديگرى او را اضعاف آن باز دهد و اين بر حسب استحقاقى بود كه با يكديگر مواضعه كرده باشند و اهليت اين كرامات نزديك اينطايفه بچهار