و افاعى بتر باشد و اگر خلاص متعذر باشد چهار نوع حيله بر آن بكار بايد داشت اول بذل مال چه حفظ نفس و مروت و عرض بهتر از حفظ مال بود و اگر مالى بسيار صرف بايد كرد و خويشتن را از او باز خريد آن مال را حقير بايد شمرد.

دويم- نشوز و بدخوئى و هجرت مضاجع بر وجهى كه بفسادى اداء نكند بجا آرد.

سيم لطايف حيل مانند تحريص عجايز بر تنفير او و ترغيب بشوهرى ديگر و رغبت نمودن بظاهر بدو و از مفارقت ابا كردن تا باشد كه او را بر مفارقت حرصى پديد آيد فى الجمله استعمال انواع مسامحت و ممانعت و ترغيب و ترهيب كه موجب فرقت بود لازم داند.

چهارم و آن بعد از عجز بود از ديگر تدبيرها آنكه او را بگذارد و سفرى دور اختيار كند بشرط آنكه او را مانعى از اقدام بر فضايح نصب كرده باشد تا اميد او منقطع شود و مفارقت اختيار كند.

و حكماء عرب گفته‌اند كه از پنج زن حذر واجب بود: حنانه و منانه و انانه و كية القفاء و خضراء الدمن.

اما حنانه زنى بود كه او را فرزندان باشند از شوهر ديگر و پيوسته بمال اين شوهر بر ايشان مهربانى نمايد.

و اما منانه- زنى بود متموله كه بمال خود بر شوهر منت نهد

و اما انانه- زنى بود كه پيشتر از اين شوهر حالى بهتر داشته باشد يا شوهرى بزرگتر را ديده و پيوسته از اينحال و شوهر بشكايت و انين باشد.

و اما كية القفاء زنى بود غير عفيفه كه شوهر از او هر محفلى كه غايب شود مردمان بذكر او داغى برقفاى آنمرد نهند.