(30) دخل عالم على مريض فقال له: انّ اللّه ذكرك فاذكره، و اقالك فاشكره. ترجمه: عالمى نزديك بيمارى شد گفت: خدا تو را ياد ميدهد، او را ياد كن، و از سر گناه تو در ميگذر او را شكر كن!

(31)- سل واهب العقل اضاءة العقل، سل من لا يفقره البذل! ترجمه: از بخشنده عقل روشن كردن عقل خواه، از كسى خواه كه بذل او را درويش نكند.

(32) من تصدّق بصدقة بين النّاس فاعجبه نظرهم اليه، يكون ذلك عليه لا له. ترجمه: هر كه در پيش مردمان صدقه بدهد و او را خوش آيد كه مردمان مى‌بينند، آن صدقه او را نباشد.

(33) قيل لحكيم: متى يكون بذل الكثير اقتصادا، و بذل القليل اسرافا؟

فقال: بذل القليل فى الباطل اسراف، و بذل الكثير فى الحقّ اقتصاد[1]. ترجمه:

از حكيمى پرسيدند كه: كجا باشد كه بسيار دادن اقتصاد بود، و اندك دادن اسراف؟

گفت: چون اندك دادن در باطل صرف كنند اسراف بود، و بسيار كه بحق دهند اقتصاد.

(34) من حبس الدّراهم كان لها، و من تصدّق بها كانت له. ترجمه: هر كه درم نگاه دارد او درم را باشد، و هر كه بصدقه بدهد درم او را باشد.

(35) انّ لك فى مالك شريكين: الحدثان و الوارث، فان احببت ان لا تكون اخسّ الشّركاء فتصّدق. ترجمه: تو را در مال دو شريك است: حوادث و وارث، اگر خواهى كه خسيس‌ترين شريكان نباشى صدقه بده!

[1]اصل: قيل لحكيم: متى يكون بذل القليل فى باطل و بذل الكثير فى حق- از روى ترجمه درست شده است.