9. تعداد اصطلاحات اصولى مخصوص به اهل سنت كه در بعضى از فرهنگ هاى ياد شده آمده است، اندك است، و در بسيارى از آن ها به ديدگاه هاى اهل سنت اشاره نشده است;

[10]اين كتاب ها تعداد محدودى از اصطلاحات علم اصول فقه را تعريف نموده اند، كه شايد شمارگان آن از 1600 تجاوز نكند

ب: ويژگى ها

اين اثر علمى داراى شاخصه هايى است كه به اختصار مى آيد:

1. شناسايى حدود 6000 اصطلاح اصولى (شيعه و سنى) و گزينش بيش از 3000 مدخل از ميان آنان و ارجاع 2870 اصطلاح به آنها با استفاده از سيستم ارجاع مترادف و شبه مترادف و در مواردى ارجاع خاص به عام;

2. تبيين مفهوم هر اصطلاح در ذيل مدخل هاى پذيرفته شده با بهره گيرى از منابع معتبر در دسترس; و استفاده از ارجاع مناسب در موارد لازم;

3. بيان سير تاريخى پيدايش و به كارگيرى برخى اصطلاحات;

4. استفاده فراگير از منابع شيعه و اهل سنت;

5. پرهيز از تكرار مطالب مشابه با بهره گيرى از روش ارجاع به مباحث و مستندهاى همانند;

6. كوشش در ارائه مطالب پيچيده ى اصولى در قالب الفاظى روان و رعايت ايجاز و پرهيز از مطالب حشو و زايد; با گستردگى و تنوع مطالب ارائه شده;

7. آوردن نام بعضى از صاحب نظران و ديدگاه هاى شان در همان موضوع;

8. استفاده از مثال هاى رايج و گوش آشنا;

9. آوردن آدرس كامل منابع در پايان هر مستند; با فونت متفاوت از متن، به منظور مراجعه محققان در صورت نياز;

10. پرهيز از علائم و قراردادهاى ويژه و استفاده از علايم متعارف از قبيل ارجاع به برخى از مستندها، به منظور آگاهى بيشتر محققان، با استفاده از نماد معروف «ر. ك» و «نيز ر.ك»;

[11]تنظيم ساختار شكلى فرهنگ نامه بر اساس الفبايى حرف به حرف; كه اين نظام الفبايى با بخش ترسيمى (درختى) اصطلاح نامه اصول فقه نيز تكميل مى شود به گونه اى كه پس از مراجعه به آن، نقشه اى از طرح كلى اصطلاحات و موضوعات مرتبط ارائه شده تا پژوهشگران دامنه بررسى خود را در هر رده اى از رده هاى اصول فقه پيگيرى نمايند

[12]استناد مطالب به 160 منبع و مأخذ اصول فقه - از شيعه و سنى

زبان فرهنگ نامه

اين فرهنگ نامه در بردارنده اصطلاحاتى است كه در حوزه معرفتى اصول فقه متداول است و يا در ذخيره و بازيابى اطلاعات آن دانش به عنوان كليد واژه به كار مى آيد و مدخل ورود به بخشى از متن منابع و فرازهاى خاص آن مى باشد.

اين مجموعه از بررسى حدود 200 عنوان منبع و مدرك اصول فقه فراهم آمده است (هر چند به همه آنها استناد نشده) و به نثر فارسى نگارش شده است. منظور از فارسى، فارسى و عربى توأم است، زيرا غالباً اصطلاحات علوم و معارف اسلامى به