ولايى، عيسى، فرهنگ تشريحى اصطلاحات اصول، ص 65.

صدر، محمد باقر، دروس فى علم الاصول، ج 1، ص 446.

كوثرانى، محمود، الاستصحاب فى الشريعة الاسلامية، ص 197.

ايروانى، باقر، الحلقة الثالثة فى اسلوبها الثانى، ج 3، ص 346.

اصفهانى، محمد حسين، نهاية الدراية فى شرح الكفاية، ج 3، ص 134.

حيدرى، على نقى، اصول الاستنباط، ص 294.

خمينى، روح الله، الرسائل، ج 2، ص 247.

نائينى، محمد حسين، فوائد الاصول، ج 4، ص 416.

شك مقرون به علم اجمالى

ر.ك: شبهه مقرون به علم اجمالى

شك ناشى از علم اجمالى

ر.ك: شبهه مقرون به علم اجمالى

شهرت

فراوانى راوايان يك حديث، يا اشتهار يك فتوا يا رواج يك عمل

شهرت، در لغت به معناى شايع بودن، رواج داشتن و وضوح مى آيد و در اصطلاح علماى اصول، گاهى مراد از آن، فراوانى تعداد راويان يك حديث است به اندازه اى كه به حد تواتر نرسد، و گاهى مراد از آن، رواج و اشتهار يك فتوا ميان فقها است، در صورتى كه به حد اجماع نرسد.

شهرت سه گونه است: فتوايى; روايى; عملى، كه توضيح هر يك در جاى خود آمده است.

صدر، محمد باقر، دروس فى علم الاصول، ج 2، ص 150.

صدر، محمد باقر، بحوث فى علم الاصول، ج 4، ص (322-321).

فريدة الاسلام كاشانى، على، مجمع الفرائد فى الاصول، ص 220.

جناتى، محمد ابراهيم، منابع اجتهاد (از ديدگاه مذاهب اسلامى)، ص 115.

فيض، عليرضا، مبادى فقه و اصول، ص 212.

مشكينى، على، تحرير المعالم، ص 155.

خمينى، مصطفى، تحريرات فى الاصول، ج 3، ص 222.

خويى، ابوالقاسم، مصباح الاصول، ج 2، ص 141.

ولايى، عيسى، فرهنگ تشريحى اصطلاحات اصول، ص 225.

نائينى، محمد حسين، فوائد الاصول، ج 3، ص 153.

آخوند خراسانى، محمد كاظم بن حسين، كفاية الاصول، ص 336.

مغنيه، محمد جواد، علم اصول الفقه فى ثوبه الجديد، ص (231-230).

حكيم، محمد سعيد، المحكم فى اصول الفقه، ج 3، ص 199.

محمدى، على، شرح اصول فقه، ج 3، ص 313.

مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج 2، ص 151.

سبحانى تبريزى، جعفر، المحصول فى علم الاصول، ج 3، ص 106.

مجاهد، محمد بن على، مفاتيح الاصول، ص 499.

مكارم شيرازى، ناصر، انوار الاصول، ج 2، ص 417 و 421.

همان، ج 3، ص 585.

سبزوارى، عبدالاعلى، تهذيب الاصول، ج 1، ص 179.

شهرت در استناد

ر.ك: شهرت عملى

شهرت در حديث

ر.ك: شهرت روايى

شهرت در روايت

ر.ك: شهرت روايى

شهرت در فتوى

ر.ك: شهرت فتوايى

شهرت روايتى

ر.ك: شهرت روايى

شهرت روايى

فراوانى راويان يك حديث، كمتر از حدّ تواتر

شهرت روايى، در جايى است كه حديثى را راويان زيادى كه تعدادشان به حد تواتر نمى رسد در جوامع كتاب هاى روايى نقل كنند، و اين امر باعث اشتهار روايت و استفاضه نقل آن گردد.

به بيان ديگر، اگر روايتى از نظر متن، شهرت داشته باشد; يعنى عده زيادى از راويان كه شأنشان نقل روايت و احاديث است آنرا نقل و در جوامع روايى خود ثبت و ضبط كرده باشند، اين روايت، شهرت روايى دارد.

مشهور اصولى ها، از جمله مرحوم «آخوند خراسانى»، بر اين اعتقادند كه شهرت روايى از مرجحات باب تعارض ميان اخبار است.

برخى از اصوليون معتقدند شهرتى كه موجب قطع به صدور روايت مى شود شهرت روايى و عملى، هر دو، است[1]

برخى ديگر از اصولى ها اعتقاد دارند كه شهرت روايى از مميزات حجت از لاحجت است، نه از مرجحات باب تعارض[2]

نكته:

برخى از اصوليون شهرت روايى را اين گونه تعريف كرده اند: «و نعنى بالشهرة الروائية اشتهار روايتها بين اصحاب الائمه(عليه السلام)»3; يعنى شهرت روايت در ميان اصحاب ائمه(عليهم السلام) را ملاك شهرت روايى و جابر ضعف سند دانسته اند.

[1]جزايرى، محمدجعفر، منتهى الدراية فى توضيح الكفاية، ج 4، ص 387 و 187 و 178

[2]همان، ج 8، ص 180

[3]نائينى، محمد حسين، اجود التقريرات، ج 2، ص 159

سبحانى تبريزى، جعفر، الموجز فى اصول الفقه، ج 2، 1، ص 272.

نائينى، محمد حسين، فوائد الاصول، ج 3، ص 153.

فاضل لنكرانى، محمد، كفاية الاصول، ج 4، ص 274.

حيدر، محمد صنقور على، المعجم الاصولى، ص 686.

شهرت ظنى

ر.ك: شهرت