جرم- جرما لأهله: براى اهل خود كسب كرد. الشى‌ء: آن چيز را بريد و الشى‌ء آن چيز را تمام كرد. الرّجل: آن مرد گناه كرد. ه: او را گناهكار گردانيد يا بر او گناه نهاد. «وَ لٰا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ*: و دشمنى قومى شما را به گناه نيفكند [1]» ...

جريمة: گناه يا جنايت كرد. جرم- جرامة: گناه او بزرگ شد. جرم- جرما ... به الدم أم الذنب: خون يا گناه بر گردن او افتاد ... الجرم: گناه و خطا ... الجرم: خطا و گناه. [2]‌

قاعدۀ «حرمت الاعانه على الاثم و العدوان» در فقه‌

صيغۀ نهى «وَ لٰا تَعٰاوَنُوا» حكم حرمت دارد يا كراهت؟

اما در رابطه با «اثم و عدوان» كه- همكارى نكنيد- به واسطۀ عمل و مشهور بودن مى‌توان به ظاهر آن عمل كرد و اشكالى در آن نيست؛ ليكن بحث دربارۀ وحدت سياق آيه است، اينكه مى‌توان نهى در آيه را بر كراهت حمل كنيم يا نه؟ در پاسخ بايد گفت:

اولا- در آيه دو جملۀ مستقل است كه يكى حكم بر امر و ديگرى حكم بر نهى است. وحدت سياق زمانى حاصل مى‌شود كه ما دو جمله با يك حكم داشته باشيم كه يا امر و يا نهى باشند.