استدلال صاحب رياض‌

البته برخى از علماى بزرگوار براى اثبات اين مطلب، از راه ديگرى رفته و استدلال ويژه‌اى را برگزيده‌اند. ايشان مى‌گويند: اجرت گرفتن بر انجام واجباتى همچون نماز ظهر و عصر حرام است، به جهت اينكه منافات با قصد قربت و اخلاص دارد، زيرا نيت او صد در صد رسيدن به مال الاجاره است نه تقرب به خداوند، يا اگر صد در صد هم نباشد قصد اجرت دخيل است و موجب بطلان عمل مى‌شود.

به تعبير ديگر: كسى كه از ديگرى پولى دريافت مى‌دارد تا نماز ظهر خويش را بخواند، در واقع نماز را براى خداوند نخوانده است، بنا بر اين او نمى‌تواند داراى قصد قربت و اخلاص كه لازمۀ عمل است، باشد. پس عملى كه براى خداوند باشد و براى اجرت هم انجام شود، با هم منافات دارد. للّه بودن با اجرت سازگارى ندارد.

مرحوم شيخ انصارى (ره) اين استدلال را نپذيرفته و آن را مردود اعلام مى‌نمايد، و علت رد آن را دو چيز بيان مى‌دارد [1]:

اول: همانطور كه قبلا گفتيم اخذ اجرت بر انجام واجباتى همچون نماز ظهر، نه از جهت منافات با قصد قربت و اخلاص است، بلكه از جهت اينكه متضمن منفعتى نسبت به پرداخت‌كننده نيست، حرام مى‌باشد. به عبارت روشنتر، علت ذكر شده، منافات قصد قربت و اخلاص است، در حالى كه در مرتبۀ سابق بر آن و قبل از اينكه نوبت به قصد قربت و اخلاص برسد مانعى قوى و سدى محكم بر سر راه صحت اين‌