پيامبر اكرم (ص) وارد شده است و از جوامع الكلم آن حضرت است و شخص ايشان و أئمۀ اطهار (ع) موارد متعددى را بر اين حديث تطبيق فرموده‌اند. حتى بعضى از فقها مانند فخر المحققين- قدس سرّه- در ايضاح [1] ادعاى تواتر معنوى- بلكه به يك معنى لفظى- در مورد اين روايت دارند. [2] برخى از اين روايات از حديث سند موثقه يا صحيح است و بعضى ديگر از حيث سند ضعيف است؛ اما با توجه به اينكه بزرگان اصحاب همگى بر طبق اين روايات عمل كرده‌اند، روايت شهرت عملى يافته است و ضعف با شهرت عملى جبر مى‌شود. [3]‌

ب. اجماع‌

اجماع فقهاى امامية، بل فقهاى اسلام بر حجيت اين قاعدة است و مستندشان نيز همين روايت است. علماى عامة نيز به اين روايت استناد مى‌كنند و در مسند امام احمد بن حنبل [4] و ديگر كتب روايت خود آن را ذكر كرده‌اند. [5] البته اين اجماع اصولى اصطلاحى كه محقق سنّت باشد محسوب نمى‌گردد؛ زيرا اجماع‌