شمه‌اى نيز در بيان شروط ارادت و آداب مريدان مرقوم گردد تا موجب بصيرت بيشتر باشد.

روش كار مؤلف درين كتاب بيشتر بر خطابه استوار است تا برهان، گواينكه از روش برهانى نيز بسيار دور نمى‌شود، ليكن چون اين كتاب بيشتر بخاطر استفاده‌ى افراد غير متخصص نوشته شده است، نويسنده متوجه بوده است كه خطابيات و ذكر تمثيل بيشتر در جا افتادن مقاصد او كمك مى‌كند تا صغرى و كبرى چيدن و نتيجه گرفتن، البته براهين مطالبى را كه بيان مى‌دارد روى مبانى خود در ديگر كتابها مستدل و مبسوط ذكر كرده است.

اين كتاب در سال 1340- ش، از طرف دانشكده‌ى علوم معقول و منقول در تهران بتحقيق آقاى محمد تقى دانش‌پژوه منتشر شده است.

ايشان در مقدمه‌ى همان چاپ نسخ مورد اعتماد و طريقه‌ى كار خود را بيان داشته‌اند كه ذكر آن درينجا لازم نمى‌نمايد، و طالبين مى‌توانند به همان نوشته‌ى ايشان مراجعه فرمايند.

مبناى ترجمه‌ى اين كتاب نيز همين چاپ بوده است، البته روش كار بنده چيزى بين ترجمه‌ى تحت‌الفظى و نقل به معنى بوده است، يعنى كه كمال تقييد به ترجمه كلمه‌كلمه نداشته‌ام گواينكه اين جنبه را نيز بسيار وانگذاشته‌ام، البته در ترجمه‌ى آيات و احاديث سعى در مراعات اين معنى بيشتر شده است.

از ترجمه‌ى يكى دو فصل نيز كه بى‌فايده مى‌نمود طفره رفته‌ام از جمله فصلى در پايان گفتار چهارم كه نصايح و مواعظى را از فيثاغورس نقل مى‌كند.

چرا كه نقل اين مطالب جز خستگى براى خوانندگان چيزى ببار نمى‌آورد، افزون بر اينكه نصايح و مواعظى بسيار جاندارتر از اين‌ها و بلكه سخنانى در حدّ اعجاز در كتب احاديث ما فراوان است كه باوجود آنها نقل اين سخنان زيره به كرمان بردن است، و هدف مؤلف نيز كه شايد از ذكر اين گفته‌ها تأييد سخنان خود با