كرده با چند تن از پيروان خود داخل آتش شده و سوخت. پيروان (عطاء مقنع) پس از چندى مذهب اسماعيليه را اختيار كرده و به فرقه باطنيه ملحق شدند.

شيعه دوازده امامى و فرق ايشان با زيديه و اسماعيليه‌

اكثريت شيعه كه اقليتهاى نامبرده از آن منشعب و جدا شده اند (شيعه اماميه و دوازده امامى) ناميده مى شوند و چنانكه گفتيم در آغاز پيدايش به عنوان انتقاد و اعتراض در دو مسئله اساسى از مسائل اسلامى پيدا شده اند بى آنكه در آيينى كه طبق تعليم پيغمبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در ميان مسلمين معاصر آن حضرت بود، سخنى داشته باشند. و آن دو مسئله (حكومت اسلامى و مرجعيت علمى) بود كه شيعه آن را حق اختصاصى اهل بيت مى دانستند.

(شيعه) مى گفتند: خلافت اسلامى كه البته ولايت باطنى و پيشوائى معنوى لازم لاينفك آن است، از آن على و اولاد على عليه السّلام است كه به موجب تصريح خود پيغمبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و ساير ائمه اهل بيت، دوازده تن مى باشند و مى گفتند: تعليمات ظاهرى قرآن كه احكام و قوانين شريعت مى باشند و در عين حال كه به حيات معنوى كامل نيز مشتملند، داراى اصالت و اعتبارند و تا قيامت، فسخ بردار نيستند و اين احكام و قوانين را از راه اهل بيت بايد به دست آورد وبس.

و از اينجا روشن مى شود كه: فرق كلى ميان شيعه دوازده امامى و شيعه زيدى اين است كه (شيعه زيدى) غالبا امامت را مختص به اهل بيت نمى داند و عدد ائمه را به دوازده منحصر نمى بيند و از فقه‌