وى فرزند امام سوم بود كه از شاه زنان دختر يزدجرد شاهنشاه ايران متولد شده بود و تنها فرزند امام سوم بود كه باقى مانده بود؛ زيرا سه برادر ديگرش در واقعه كربلا به شهادت رسيدند 274 و آن حضرت نيز همراه پدر به كربلا آمده بود ولى چون سخت بيمار بود و توانايى حمل اسلحه و جنگ نداشت، از جهاد و شهادت بازماند و با اسيران حرم به شام اعزام گرديد.

پس از گذرانيدن دوران اسيرى، به امر يزيد براى استمالت افكار عمومى محترما به مدينه روانه گرديد، آن حضرت را بار دوم نيز به امر عبدالملك خليفه اموى، با بند و زنجير از مدينه به شام جلب كرده اند و بعد به مدينه برگشته است‌ 275.

امام چهارم پس از مراجعه به مدينه گوشه خانه را گرفته و در به روى بيگانه بسته مشغول عبادت پروردگار بود و با كسى جز خواص شيعه مانند (ابوحمزه ثمالى و ابوخالد كابلى) و امثال ايشان تماس نمى گرفت البته خواص، معارفى را كه از آن حضرت اخذ مى كردند در ميان شيعه نشر مى دادند و از اين راه، تشيّع توسعه فراوانى يافت كه اثر آن در زمان امامت امام پنجم به ظهور پيوست.

از جمله آثار امام چهارم، ادعيه اى است به نام (ادعيه صحيفه) و آن 57 دعاست كه به دقيقترين معارف الهيه مشتمل مى باشد و زبور آل محمدش مى گويند.

امام چهارم پس از 35 سال امامت به حسب بعضى از روايات‌