دعوت باطنى نزارى را به امامت خود منتشر ساخت و دعوتشان تاكنون باقى است و نزاريه فعلا آقاخانيه ناميده مى‌شوند.

مستعليه: پيروان مستعلى فاطمى بودند كه امامت شان در خلفاى فاطمين مصر باقى ماند تا در سال 557 هجرى قمرى منقرض شدند و پس از چندى فرقه «بهره» در هند بهمان مذهب ظهور كردند و تاكنون نيز مى‌باشند.

دروزيه: طايفه دروزيه كه در جبال دروز شامات ساكنند در آغاز كار پيروان خلفاى فاطميين مصر بودند تا در ايام خليفه ششم فاطمى به دعوت «نشنگين دروزى» به باطنيه ملحق شدند. دروزيه در «الحاكم بالله» كه به اعتقاد ديگران كشته شده متوقف گشته مى‌گويند وى غيبت كرده و به آسمان بالا رفته و دوباره به ميان مردم خواهد برگشت.

مقنعه: در آغاز پيروان عطاء مروى معروف به مقنع بودند كه طبق اظهار مورخين از اتباع ابومسلم خراسانى بوده است و پس از ابومسلم مدعى شد كه روح ابومسلم در وى حلول نموده است و پس از چندى دعوى پيغمبرى و سپس دعوى خدايى كرد و سرانجام در سال 162 در قلعه كيش از بلاد ماوراء النهر به محاصره افتاد و چون به دست‌گيرى و كشته شدن خود يقين نمود آتش روشن كرده با چند تن از پيروان خود داخل آتش شده و سوخت. پيروان عطاء مقنع پس از چندى مذهب اسماعيليه را اختيار كرده و به فرقه باطنيه ملحق شدند.

شيعه دوازده امامى و تفاوتِ ايشان با زيديه و اسماعيليه‌

اكثريت شيعه كه اقليت‌هاى نامبرده از آن منشعب و جدا شده‌اند شيعه اماميه و دوازده امامى ناميده مى‌شوند و چنان‌كه گفتيم در آغاز پيدايش به عنوان انتقاد و اعتراض در دو مسئله اساسى از مسائل اسلامى پيدا شده‌اند بى آن‌كه در آيينى كه طبق تعليم پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله در ميان مسلمين معاصر آن حضرت بود سخنى داشته باشند و