مى‌كنند. از اين روى تنها به ذكر اين دو طايفه با اكثريت شيعه كه دوازده امامى‌اند اكتفا مى‌شود.

2. شيعه زيديه‌

زيديه پيروان زيد شهيد فرزند امام سجاد مى‌باشند. زيد، به سال 121 هجرى بر ضدّ خليفه اموى هشام بن عبدالملك قيام كرد و گروهى با وى بيعت كردند و در جنگى كه در شهر كوفه ميان او و كسانِ خليفه درگرفت كشته شد.

وى پيش پيروان خود امام پنجم از امامان اهل بيت شمرده مى‌شود و پس از وى فرزندش «يحيى بن زيد» كه بر خليفه اموى وليد بن يزيد قيام كرده و كشته شد، به جاى وى نشست و پس از وى محمدبن عبدالله و ابراهيم بن عبدالله كه بر خليفه عباسى منصور دوانقى شوريده و كشته گرديدند، براى امامت برگزيده شدند.

پس از آن تا زمانى امور زيديه غير منظم بود تا «ناصر اطروش» كه از اعقاب برادر زيد بود در خراسان ظهور كرد و در اثر تعقيب حكومت محل، از آن‌جا فرار كرده به سوى مازندران كه هنوز اهالى آن اسلام نپذيرفته بودند رفت و پس از سيزده سال دعوت جمع كثيرى را مسلمان كرده به مذهب زيديه درآورد سپس به دستيارى آنان ناحيه طبرستان را مسخّر ساخته و به امامت پرداخت و پس از وى اعقاب او تا مدتى در آن سامان امامت كردند.

به عقيده زيديه هر فاطمى نژاد، عالم زاهد شجاع، سخى كه به عنوان قيام به حق خروج كند مى‌تواند امام باشد.

زيديه در ابتداى حال، مانند خود زيد دو خليفه اول را (ابوبكر و عمر) جزو ائمه مى‌شمردند ولى پس از چندى جمعى از ايشان نام دو خليفه را از فهرست ائمه برداشتند واز على عليه السلام شروع كردند.

بنا به آنچه گفته‌اند زيديه در اصول اسلام مذاق معتزله و در فروع، فقه ابى‌حنيفه‌