نشده بود.

شيعه در قرن دهم و يازدهم هجرى‌

سال 906 هجرى جوان سيزده ساله‌اى از خانواده شيخ صفى اردبيلى متوفاى (735 ق) كه از مشايخ طريقت در شيعه بود با سيصد نفر درويش از مريدان پدرانش به منظور ايجاد يك كشور مستقل و مقتدر شيعه از اردبيل قيام كرده شروع به كشور گشايى و برانداختن آيين ملوك الطوايفى ايران نمود. وى پس از جنگ‌هاى خونين كه با پادشاهان محلى و مخصوصاً با پادشاهان آل عثمان كه زمام امپراتورى عثمانى را در دست داشتند، موفق شد كه ايران قطعه قطعه را به شكل يك كشور درآورده و مذهب شيعه را در قلمرو حكومت خود رسميت دهد [1]. پس از درگذشت شاه اسمعيل صفوى پادشاهان ديگرى از سلسله صفوى تا اواسط قرن دوازدهم هجرى سلطنت كردند و يكى پس از ديگرى رسميت مذهب شيعه اماميه را تائيد و تثبيت نمودند. حتى در زمانى كه در اوج قدرت بودند (زمان شاه عباس كبير) توانستند وسعت ارضى كشور و آمار جمعيت را به پيش از دو برابر ايران كنونى (سال 1384 ق) برسانند. [2] گروه شيعه در اين دو قرن و نيم تقريبا در ساير نقاط كشورهاى اسلامى به همان حال سابق با افزايش طبيعى خود باقى بوده است.

شيعه در قرن دوازدهم تا چهاردهم هجرى‌

در سه قرن اخير پيشرفت مذهبى شيعه به همان شكل طبيعى سابقش بوده است و فعلًا كه اواخر قرن چهاردهم هجرى است تشيع در ايران مذهب رسمى عمومى شناخته مى‌شود. هم‌چنين در يمن و در عراق اكثريت جمعيت را شيعه تشكيل مى‌دهد و در همه ممالك مسلمان نشين جهان، كم و بيش شيعه وجود دارد و

[1] . روضة الصفا و حبيب السير

[2] . همان مدارك‌