امام نهم‌

امام محمدبن على (تقى و گاهى به لقب امام جواد و ابن‌الرضا نيز ذكر مى‌شود) فرزند امام هشتم كه سال 195 هجرى در مدينه متولد شده و طبق روايات شيعه سال دويست و بيست هجرى به تحريك معتصم خليفه عباسى به‌دست همسر خود كه مأمون خليفه عباسى بود مسموم و شهيد شده در جوار جد خود امام هفتم در كاظميه مدفون گرديد.

پس از پدر بزرگوار خود به امر خدا و معرفى گذشتگان خود به امامت رسيد.

امام نهم موقع درگذشت پدر بزرگوار خود در مدينه بود مأمون وى را به بغداد كه آن روز عاصمه خلافت بود، احضار كرده به حسب ظاهر محبت و ملاطفت بسيارى نمود و دختر خود را به عقد ازدواج وى درآورد و در بغداد نگهداشت و در حقيقت مى‌خواست به اين وسيله امام رااز خارج و داخل تحت مراقبت كامل درآورد.

امام مدتى در بغداد بود سپس از مأمون استجازه كرده به مدينه رفت تا آخر عهد مأمون درمدينه بود و پس از درگذشت مأمون كه معتصم زمام خلافت را به‌دست گرفت دوباره امام را به بغداد احضار كرده تحت نظر گرفت و بالاخره چنان‌كه گذشت به تحريك معتصم، آن حضرت به‌دست همسر خود مسموم شد و درگذشت‌ [1].

امام دهم‌

امام على ابن محمد (نقى و گاهى به لقب امام هادى ذكر مى‌شود) فرزند امام نهم در سال 212 در مدينه متولد شده و در سال 254 (طبق روايات شيعه) معتز خليفه عباسى‌

[1] . ارشاد مفيد، ص 297؛ اصول كافى، ج 1، ص 492- 497؛ دلائل الامامه، ص 201- 209؛ مناقب ابن‌شهرآشوب، ج 4، ص 377- 399؛ فصول المهمه، ص 247- 258 و تذكرة الخواص، ص 358