دينى كه مردم براى ايشان معتقد بودند، افتخار مى‌نمودند.

و از اين‌جا روشن مى‌شود كه آنچه برخى از مفسرين حوادث گفته‌اند كه اين دو پيشوا (امام حسن و امام حسين) دو سليقه مختلف داشتند و امام حسن مسلك صلح را مى‌پسنديد به خلاف امام حسين كه جنگ را ترجيح مى‌داد چنان‌كه آن برادر با داشتن چهل هزار مرد جنگى با معاويه صلح كرد و اين برادر با چهل نفر به جنگ يزيد برخاست، سخنى است نابه‌جا.

زيرا مى‌بينيم كه همين امام حسين كه يك روز زير بار بيعت يزيد نرفت ده سال در حكومت معاويه مانند برادرش امام حسن (كه او نيز ده سال با معاويه به سر برده بود) به سر برد و هرگز سر به مخالفت بر نداشت و حقا اگر امام حسن يا امام حسين با معاويه مى‌جنگيدند كشته مى‌شدند و براى اسلام كمترين سودى نمى‌بخشيد و در برابر سياست حق به جانبى معاويه، كه خود را صحابى و كاتب وحى و خال المؤمنين معرفى كرده و هر دسيسه را به كار مى‌برد، تأثيرى نداشت.

گذشته از اين‌كه با تمهيدى كه داشت مى‌توانست آنان را به‌دست كسان خودشان بكشد و خود به عزاى شان نشسته به مقام خون‌خواهى بيايد چنان‌كه با خليفه سوم نظير همين معامله را كرد.

امام چهارم‌

امام سجاد (على بن حسين ملقب به زين العابدين و سجاد) وى فرزند امام سوم بود كه از شاه زنان دختر يزدجرد شاهنشاه ايران متولد شده بود و تنها فرزند امام سوم بود كه باقى مانده بود، زيرا سه برادر ديگرش در واقعه كربلا به شهادت رسيدند [1] و آن حضرت نيز همراه پدر به كربلا آمده بود ولى چون سخت بيمار بود و توانايى حمل‌

[1] . مقاتل الطالبيين، ص 52 و 59