فصل دوازدهم در اشاره بنفخ صور و تبديل زمين و آسمان‌

نفخه در قيامت دو نفخه است: اول از جهت اماتت هر كه پندارد كه حياتى دارد از اهل آسمانها و زمينها، كه اصحاب ظاهر تنزيل و باطن تأويل‌اند يا بمحسوس و معقول خود تأويلى كرده آيد، وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شاءَ اللَّهُ‌ 1. و اماتت ايشان بكشف عواد مقالات و نشر اداء ديانات ايشان باشد تا بمعاينه هستى خود و دانش و بينش خود بدانند و بحقيقت، إِنَّكُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَها وارِدُونَ‌ 2 متيقن شوند، وَ إِذا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنا لَهُمْ دَابَّةً مِنَ الْأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ‌ أَنَّ النَّاسَ كانُوا بِآياتِنا لا يُوقِنُونَ‌ 3. و نفخه دويم از جهت احياى ايشان بود بعد از اماتت و قيام از خواب جهالت. ثُمَّ نُفِخَ فِيهِ أُخْرى‌ فَإِذا هُمْ قِيامٌ يَنْظُرُونَ‌ 4. و اين قيام قيامت باشد و در قيامت بعث بود، ثُمَّ إِنَّكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ تُبْعَثُونَ‌ 5. پس ثواب و عقاب باشد و كسانى باشند كه دنيا و آخرت ايشان متحد شده باشد. «لو كشف الغطاء ما ازددت يقينا» 6 و بآن محتاج نباشند كه گويند: فَكَشَفْنا عَنْكَ غِطاءَكَ‌ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ 7، پس‌