اسرار الزّكاة:

سرّ در وجوب زكات، چند چيز است:

اوّل‌، آن است كه معنى اسلام و ايمان آوردن و التزام توحيد به دل و تلفظ به كلمه توحيد، متضمّن معاهده و پيمانى است، با حق تعالى كه: تو را ايثار كردم، و فداى تو كردم جان و مال و آنچه دارم كه «الاسلام التسليم» [1].

و چنانكه در عوالم غيبيّه «الست» را «بلى» [2] گفتند كه وجود نداشتند و وجود وجود حق و صفات حق بود، چه حق بود و بس، و علم به آنها داشت و در «عين» نبودند و اقرار داشتند به ربوبيّت او، چه در علم تفصيلى حضرت واحديّت، و چه در علم قلمى و لوحى او، پس، همچنين، در عالم شهادت كه توحيد مى‌ورزند و ايمان مى‌آورند، عهد مى‌كنند به اقامه لوازم توحيد و محبّت با او كه محبت اغيار را نداشته باشند، زيرا كه محبّت و توحيد، قبول «شركت» نمى‌كند: «ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ». [3] بيت‌

هر كه با ما، سرِ سودا سپرد

نيست لايق كه دگر جا سپرد

پس، معلوم نشود خلوص محبّت عبد به حق، مگر با هجرت از محبوبات مجازيّه و اموال كه محبوبات مردم بى‌وفا مى‌باشند. پس، امتحان شده است، صدق ادّعاى ايشان و وفاى به عهد ايمان و اسلامشان، به تسليم‌شان صدقات واجبه و