اگر از معمّيات باشد، نه از شطحيات، اين است حلّش، ولى خالى از سوء ادب نيست. مثنوى‌

از ادب، پرنور آمد اين فلك‌

وز ادب، معصوم پاك آمد، ملك‌

[1] تطبيق عددى: اين عدد نوافل مرتبه، انطباق دارد بر عدد حروف مقطّعه مطلقا، زيرا كه به انضمام حروف اربعه فارسيّه- كه «پ» و «چ» و «ژ» و «گ» باشند- به بيست و هشت، حروف عدد سى و دو مى‌شود كه عدد شريفى است.

و ببين كه نظام تعليم و تأديب و سياسات و قضاى اوطار، همه به اين سى و دو حرف است، و نطق ظاهرى كه انسان، با آن مؤثر است بر باقى حيوانات، بر اينها مى‌گردد، و دوتاى ديگر، يكى الف ساكن است، ديگرى در لفظ نفس انسانى كه چون نفس رحمانى و «وجود منبسط» است و در كتابت آن ديگرى، نقطه سيّاله راسم خطوط و نقوش و اشكال حروف كتبيّه است، چون آن سيّال كه راسم اين همه ازمنه و آونه است.

مسألة: وقت نماز ظهر، «زوال» است‌

و دانسته مى‌شود زوال، به ظهور ظلّ در جانب مشرق و به ميل شمس به سوى ابروى راست، در مستقبل قبله. پس به قدر اداى چهار ركعت، مخصوص به نماز ظهر است، و بعد مشترك است، ميانه «ظهر» و «عصر»، با تقديم ظهر، تا بماند به مغرب، قدر اداى چهار ركعت كه آن مخصوص به عصر است.

و دانسته مى‌شود مغرب، به ذهاب سرخى طرف مشرق، و مخصوص است به نماز مغرب، قدر اداى سه ركعت و بعد مشترك است، با تقديم مغرب، تا بماند به نصف شب، قدر اداى عشاء كه آن مخصوص است به عشاء. و انتصاف شب، دانسته مى‌شود با رسيدن ستاره‌هائى كه اوّل شب، در مشرق بوده‌اند به نصف آسمان، و وقت نماز صبح، طلوع فجر صادق است، تا طلوع آفتاب. اينها وقت اجزاى صلاة است. و امّا وقت فضيلت، از براى ظهر، از زوال است، تا گرديدن سايه‌