از اين دو تا، براى حيوانات صامته و نباتات- مثلا- كمال است و طهارت، ولى ماندن در آنها، براى انسانيّت، قذارت.

مسألة: از جمله اقسام آب كه بايد حكمش را دانست، از طهارت و نجاست، «سؤر» هاست.

پس «سؤر»، آب قليلى است كه ملاقى شود آن را، جسم حيوانى و جميع سؤرها طاهر و مطهّر است، مگر سؤر «كافر» و «سگ» و «خوك». بلى! مكروه است سؤر حايضى كه پرهيز از نجاست ندارد، و به لسان فقهاء- رضوان الله عليهم- «حايض متّهمه» گويند، و [نيز] سؤر «جلّال» و آن حيوانى است كه متغذّى باشد به عذره انسان، تا آنكه از آن، گوشت برويد و استخوانش با آن محكم شود، يا حواله به عرف عام مى‌شود، در اطلاق «جلّال» بر آن.

و هم چنين است حيوانات خورنده مردارها، به شرط عدم نجاست در پوز و منقار شارب آب و الّا نجس خواهد بود، و هم چنين، مكروه است سؤر درازگوش گوش و استر، چنان كه خوردن گوشت اين دو تا نيز مكروه است، و لكن «سؤر المؤمن فيه شفاء».

سرّ: تبعيّت اهل دنيا در تسويلات نفس مسوّله و هوسات، مانند استعمال سؤر [شخص‌] بى‌تقوا و سؤر جلّال است: «زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ» [1]- الآية- و تقليد كردن در اصول عقايد، كسانى را كه چون تعمّق كنى، به جز «وهم» و «خيال» و «حسّ» چيزى نيستند، مانند استعمال سؤر «بغل» و «حمر» است. و امّا تقليد محقّقين، براى كسى كه خود نتواند تحقيقى و اجتهادى كند، نافع و ناجع است و در صورت، به منزله استعمال سؤر مؤمن است، سيّما محقّقى كه از «متألّهين» است و از اصحاب نفوس كليّه الهيّه و عقول كليّه است و خود مضاعف در صحّت‌اند و صحّت‌بخش‌اند و رفع علل كنند، و ائمه هادين عليه السّلام «اسم اللّه» و «ذكر اللّه» اند كه شفابخش‌اند به قوّت حق، كما فى الدّعاء: «يا من اسمه دواء و ذكره شفاء» [2]، بلى، چون متخلّق به اخلاق اللّه‌اند، صفاتشان به حسب وجودشان، ياد از صفات حق مى‌دهد. پس،