[مقدمه‌]

بسم الله الرحمن الرحيم نخستين آفرين، جهان آفرين را كه همه دم، گاه‌وبيگاه از سپيده دم روز ازل تا به سواد اعظم شبانگاه ابد، مواقيت ذكر و ستايش اوست، و همه مراتب از «مكان» و «لا مكان» از سلاسل عرضيه و طوليّه نزوليّه و عروجيّه، معابد و مناسك پرستش اوست: «وَ قَضى‌ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ». [1]

و زين سپس، درود بى‌كران بر روان پاك رهبران و پيروان در راه و روش او، خاصّه بر بهتر مهتران و كهتران، در بينش و دانش او حضرت مصطفى محمّد، خواجه كلّ آفرينش او، و بر رهنوردان در جادهاى كشش و كوشش او- سلام اللّه عليهم اجمعين- و بعد، چون فارغ شديم از تحرير شطرى از «حكمت نظريّه»، شروع مى‌كنيم در تقرير برخى از حكمت عمليّه، و چون بانى اين بنيان شامخ محكم، و آمر به اين تبيان راسخ، حكم حضرت ظلّ اللّه- الا عزّ الاجلّ الاكرم- شهنشاه جم جماه، معدلت دستگاه- خلّد اللّه دولته و أبّد الله شوكته- را در مطاوى فرمايش، اصرارى بود بر نگارش بعضى از مسائل در عبادات، با [اشاره بر] اسرارى از آنها، پس ذكر مى‌كنيم در اين اوراق، به اذن فيّاض وجود على الاطلاق، قدرى از آنها را.

چه، بهترين عبادات، آن است كه عابد، اسرار آن‌ [2] را برخورده، به جاى آورد كه او را به وجهه كبرى مقدّسه قربت محضه، پيشتر كشاند و به مظهرين أعظم حقّ و مجلويت وجود مطلق، بيشتر رساند، و از ظلمات جهان امكان، به نور طارد «كلّ غسق» به سوى تخلّق و تحقّق أحقّ جهاند كه اصل مظهريّت صفات و اسماء، ذات‌