سيّم: على عليه السّلام افضل خلايق است، بعد از حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله‌ [1] و جايز نيست، تفضيل مفضول بر فاضل.

چهارم: شيعه نفى اهليّت براى امامت از ابى بكر نموده‌اند، به اعتبار كفر، قبل از بعثت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و كافر، ظالم است، قال تعالى: «وَ الْكافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ». [2] پس، اهليّت امامت ندارد، كما قال تعالى: «لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ». [3] و نيز منع نموده فاطمه عليهما السّلام را، از ارث فدك و حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله فرموده: «من آذى فاطمه عليهما السّلام فقد آذانى و من آذانى، فقد اذى اللّه» [4]، و غير اينها.

فصل: امّا نصوص امامت على عليه السّلام- بلا فصل- بسيار است.

بعضى، نصوص جليّه است و بعضى خفيّه و مراد از نصّ جلى، آن است كه دلالت بر مطلوب داشته باشد، بى‌حاجت به نوعى از استدلال، مثل قول پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله: «علىّ امامكم و خليفتى من بعدى» [5] و قوله صلّى اللّه عليه و آله: «سلّموا على علىّ بامرة المؤمنين» [6] و قوله صلّى اللّه عليه و آله: «انت خليفتى بعدى» [7]، و غير اينها، و اين نصوص، به طريق اماميّه از متواترات است.

و امّا آيات‌، مثل «آيه زكاة» [8]- در ركوع- و «آيه تطهير» [9] و «آيه مباهله» [10] است و غير ذلك، قال ابن عباس: «ما فى القرآن آية فيها «الّذين آمنوا» الّا و علىّ رأسها و