[اختلافهم فى بيع الاماء من مخالفيهم‌]

[1] و كان رجل من الاباضية يقال له «ابراهيم» افتى بأن بيع الاماء من مخالفيهم جائز فبرئ منه رجل يقال له «ميمون» و ممن استحلّ ذلك، و وقف قوم منهم فلم يقولوا بتحليل و لا بتحريم و كتبوا يستفتون العلماء منهم فى ذلك فافتوا بأن بيعهنّ حلال و هبتهن‌ [2] حلال فى دار التقيّة و يستتاب اهل الوقف من وقفهم فى ولاية ابراهيم و من اجاز ذلك و ان يستتاب ميمون‌ [3] من قوله و ان يبرءوا من امرأة كانت معهم وقفت‌ [4] فماتت قبل ورود الفتوى و ان يستتاب إبراهيم من عذره لاهل الوقف فى جحدهم الولاية عنه‌ [5] و هو [6] مسلم يظهر اسلامه و ان يستتاب اهل الوقف من جحدهم البراءة عن‌ [7] ميمون و هو كافر يظهر كفره، فاما الذين وقفوا و لم يتوبوا من الوقف و ثبتوا عليه فسمّوا «الواقفة» [8] و برئت الخوارج منهم، و ثبت إبراهيم على رأيه فى التحليل لبيع‌ [9] الاماء من المخالفين و تاب ميمون‌

[قولهم فى الايمان و الوعيد و الاطفال‌]

[10] و الاباضية يقولون ان جميع ما افترض اللّه سبحانه على خلقه‌ [11] ايمان و ان كل كبيرة فهى‌ [12] كفر نعمة لا كفر شرك‌ [13] و ان مرتكبى الكبائر فى النار خالدون‌ [14] مخلّدون فيها

[2] و هبتها د

[3] ميمون: ساقطة من ح‌

[4] و وقفت ح‌

[5] عنه: عنده د [ق‌] ح عندهم س‌

[6] و هو: و هم س‌

[7] عن: لعله من (؟) راجع ص 113: 10

[8] الواقفة: الواقفية س ح الواقفين [ق‌]

[9] لبيع:

كبيع [ق‌] البيع د

[11] على خلقه: خلقه د

[12] فهى: فهو س ح‌

[13] شرك: فى الملل: الملة

[14] خالدون: خالدون فيها د

[1] (1- 12) قابل الفرق ص 87- 88

[10] (13- 15) راجع الملل ص 101