دارد متذكّر ميشود و آنكه اشقى است از تذكّر سر مى‌پيچد على هذا تذكّر لزومى ندارد و لغو خواهد بود ابلاغ اولى كه براى اتمام حجت است كافى خواهد بود پس‌ فَأَعْرِضْ عَنْ مَنْ تَوَلَّى عَنْ ذِكْرِنا وَ لَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَياةَ الدُّنْيا نجم: 29.

آيه ذيل در باره ابلاغ و تذكّر اوّلى است‌ فَذَكِّرْ إِنَّما أَنْتَ مُذَكِّرٌ. لَسْتَ عَلَيْهِمْ بِمُصَيْطِرٍ. إِلَّا مَنْ تَوَلَّى وَ كَفَرَ. فَيُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذابَ الْأَكْبَرَ غاشيه: 21- 24.

نفق‌: نفق (بر وزن فرس) و نفاق (بفتح- ن) بمعنى خروج يا تمام شدن است.

در مجمع ذيل آيه‌ نَفَقاً فِي الْأَرْضِ‌ انعام: 35. فرموده: اصل نفق بمعنى خروج است. و در ذيل آيه 3. بقره فرموده: إنفاق اخراج مال است «أَنْفَقَ‌ ماله» مال خويش را از ملكش خارج كرد. در لغت آمده: نَفَقَتِ‌ الدّابَّة نُفُوقاً: مات و خرج روحها».

راغب ميگويد: «نَفَقَ‌ الشّى‌ء:

مضى و نفد» يعنى شى‌ء رفت و تمام شد در صحاح گويد: «نَفَقَ‌ الزّاد نَفْقاً: نفد» توشه تمام شد. زمخشرى از يعقوب نقل كرده: «نفد الشّى‌ء و نفق واحد» يعنى هر دو بيك معنى است.

على هذا انفاق را از آن انفاق گويند كه شخص مال را بدان وسيله از دستش خارج ميكند و يا فانى مى‌نمايد. وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ‌ بقره: 273. آنچه از مال در راه خدا خرج ميكنيد خدا بآن دانا است‌ قُلْ لَوْ أَنْتُمْ تَمْلِكُونَ خَزائِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذاً لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنْفاقِ‌ اسراء: 100. بگو اگر مالك خزائن رحمت پروردگارم بوديد آنوقت از خرج كردن امساك ميكرديد از ترس آنكه خرج كنيد تمام شود، راغب آنرا لازم و بمعنى تمام شدن دانسته است.

نَفَقَة: آنچه خرج و مصرف ميشود. وَ ما أَنْفَقْتُمْ‌ مِنْ‌ نَفَقَةٍ أَوْ نَذَرْتُمْ مِنْ نَذْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُهُ‌ بقره: 270.

آنچه از نفقه خرج كرديد و يا نذريكه انجام داديد خدا آنرا ميداند. جمع‌