و در شرّ بطور استعاره است يعنى اگر كمى از عذاب پروردگارت بآنها برسد گويند: واى بر ما كه ستمگران بوديم، اين لفظ فقط يكبار در قرآن مجيد آمده است.

نفخ‌: دميدن. ارباب لغت گفته‌اند:

«النَّفْخُ‌: نفخ الرّيح فى الشّى‌ء» چنانكه فرموده: حَتَّى إِذا ساوى‌ بَيْنَ الصَّدَفَيْنِ قالَ‌ انْفُخُوا ... كهف: 96.

تا چون ميان دو كوه را (با تكه‌هاى آهن پر و برابر) كرد گفت بدميد.

فَأَنْفُخُ‌ فِيهِ فَيَكُونُ طَيْراً بِإِذْنِ اللَّهِ‌ آل عمران: 49. و در آن ميدمم پس باذن خدا مرغى ميشود. در اين دو آيه دميدن متعارف مراد است اوّلى با منفخ آهنگرى، دوّمى با دهان.

فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ‌ فِيهِ مِنْ رُوحِي فَقَعُوا لَهُ ساجِدِينَ‌ حجر: 29.

اين تعبير در سوره سجده: 9. و سوره ص: 72. نيز آمده است مراد از آن دميدن روح در وجود انسان اوّلى است. آيا جسدى بود كه در آن روح دميده شد و انسان زنده گرديد و يا مراد از نفخ روح اعطاء تفكّر و اختيار است كه بانسان داده شد و لياقت خليفة اللهى يافت. و الله اعلم. پيداست كه نفخ روح دميدن معنوى و نفخ بخصوصى است.

وَ مَرْيَمَ ابْنَتَ عِمْرانَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَها فَنَفَخْنا فِيهِ مِنْ رُوحِنا تحريم:

12. وَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَها فَنَفَخْنا فِيها مِنْ رُوحِنا انبياء: 91. نفخ روح در وجود مريم بوسيله ملك درست براى ما روشن نيست ولى هر چه باشد مريم بدان وسيله بعيسى عليه السلام حامله گرديد. ضمير «فِيهِ» در آيه اوّل راجع به «فرج» است معلوم ميشود كه نفخ از آنمحلّ بوده است.

وَ نُفِخَ‌ فِي الصُّورِ فَجَمَعْناهُمْ جَمْعاً كهف: 99. فَإِذا نُفِخَ‌ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ واحِدَةٌ حاقّه: 13. بيشتر الفاظ نفخ در قرآن مجيد درباره نفخ صور در قيامت است كه دوازده بار ذكر شده و در «صور» درباره آن سخن گفته‌ايم.

نفاد: فانى شدن. تمام شدن.