خورد كه من بشما خير خواهم و دوستيم بشما خالص و بى‌شائبه است.

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً ... تحريم: 8. نصوح بفتح اوّل بمعنى فاعل و نصيحت كننده است توبه نصوح آنست كه شخص را نصيحت ميكند ديگر بگناه باز نگردد در اقرب الموارد گفته:

«النَّصُوحُ‌: النَّاصِحُ‌» در صحاح و قاموس توبه نصوح را توبه صادقه گفته است راغب توبه محكم نيز گفته است بهر حال توبه نصوح آنست كه عود بر گناه در آن نباشد.

در مجمع آمده كه معاذ بن جبل گفت: يا رسول اللّه توبه‌ نَصُوح‌ چيست؟

فرمود:

«أَنْ يَتُوبَ التَّائِبُ ثُمَّ لَا يَرْجِعُ فى ذَنْبٍ كَمَا لَا يَعُودُ اللَّبَنُ إِلَى الضَّرْعِ».

يعنى توبه كند بعد بگناه برنگردد چنانكه شير به پستان باز نميگردد.

در كافى از ابو الصباح كنانى نقل كرده كه از حضرت صادق عليه السّلام از توبه نصوح پرسيد فرمود:

«يَتُوبُ الْعَبْدُ مِنَ الذَّنْبِ ثُمَّ لَا يَعُودُ فِيهِ».

نصر: يارى. «نَصَرَ المظلوم‌ نَصْراً:

اعانه». أَلا إِنَ‌ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ‌ بقره:

214. آگاه باشيد كه يارى خدا نزديك است نصرت نيز مانند نصر است و بقول قاموس نصور نيز مصدر است.

و چون با «على» و «من» بمفعول دوّم متعدى شود معناى نجات، خلاص كردن و غلبه ميدهد وَ انْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرِينَ‌ بقره: 250. يعنى ما را بر قوم كافر پيروز گردان و از آنها خلاصمان كن. در اقرب الموارد آمده: «نَصَرَ فلانا على عدوّه و منه:

نجّاه منه و خلّصه و اعانه و قوّاه عليه» على هذا آن در آياتى مثل‌ وَ يا قَوْمِ مَنْ‌ يَنْصُرُنِي‌ مِنَ اللَّهِ إِنْ طَرَدْتُهُمْ‌ هود: 30.

بمعنى نجات و خلاص است يعنى:

اى قوم كى مرا از عذاب خدا نجات ميدهد اگر آنها را طرد كنم.

انْتِصَار: انتقام. در صورتيكه با «من» متعدى شود «انْتَصَرَ منه: انتقم» چنانكه در صحاح و اقرب و قاموس گفته است. در مفردات آنرا طلب نصر گفته در اقرب آنرا در صورت‌