لا يَسْأَمُ الْإِنْسانُ مِنْ دُعاءِ الْخَيْرِ وَ إِنْ مَسَّهُ الشَّرُّ فَيَؤُسٌ‌ قَنُوطٌ فصلت:

49. يؤس و قنوط هر دو بيك معنى‌اند يعنى انسان از طلب خير خسته نميشود و اگر ضررى باو رسد بسيار نااميد و مأيوس است.

يبس‌: (بضمّ و فتح اوّل) خشكيدن.

و آن اين است كه چيزى‌تر بوده سپس بخشكد. وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ‌ إِلَّا فِي كِتابٍ مُبِينٍ‌ انعام: 59. هيچ تر و خشكى نيست يا هيچ تر و خشكى بزمين نميافتد مگر آنكه در كتابى آشكار است رجوع شود به «رطب».

وَ لَقَدْ أَوْحَيْنا إِلى‌ مُوسى‌ أَنْ أَسْرِ بِعِبادِي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً طه: 77. يبس (بر وزن فرس) مكانى است كه در آن آب بوده و خشك شده باشد. يعنى بموسى وحى كرديم كه بندگان مرا شب هنگام از مصر خارج كن و راه خشكى در دريا براى آنها بزن.

وَ سَبْعَ سُنْبُلاتٍ خُضْرٍ وَ أُخَرَ يابِساتٍ‌ يوسف: 43. و هفت سنبله سبز و بقيه خشك.

يتم‌: يتم آنست كه پدر كودكى قبل از بلوغ او بميرد و در سائر حيوانات آنست كه مادرش بميرد (مجمع و مفردات) پس يتيم در انسان بمعنى پدر مرده (البته قبل از بلوغ كودك) و در غير انسان بمعنى مادر مرده است.

وَ لا تَقْرَبُوا مالَ‌ الْيَتِيمِ‌ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ‌ انعام: 152. بمال يتيم نزديك نشويد مگر به بهترين طريق.

جمع آن در قرآن مجيد يتامى است‌ وَ آتَى الْمالَ عَلى‌ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبى‌ وَ الْيَتامى‌ وَ الْمَساكِينَ‌ بقره:

177. در آيه‌ وَ آتُوا الْيَتامى‌ أَمْوالَهُمْ ... نساء: 2. باعتبار ما كان يتامى اطلاق شده و گر نه تا يتيم است مال باو داده نميشود و پس از بلوغ باو يتيم گفته نميشود.

خوردن مال يتيم از گناهان كبيره است و بر آن وعده آتش داده شده:

إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوالَ‌ الْيَتامى‌ ظُلْماً إِنَّما يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَيَصْلَوْنَ سَعِيراً نساء: 10. آنانكه اموال يتيمان را بظلم ميخورند فقط