مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ. وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ‌ فلق: 2 و 3. از شرّ آنچه آفريده و از شرّ غاسق آنگاه كه داخل شود رجوع كنيد به «غسق- فلق» اين لفظ فقط يكبار در كلام اللّه مجيد بكار رفته است.

وقت‌: مقدارى از زمان كه براى كارى معين شده است. فيومى در مصباح گويد: «الْوَقْتُ‌: مقدار من الزّمان مفروض لامر ما»- قالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ. إِلى‌ يَوْمِ‌ الْوَقْتِ‌ الْمَعْلُومِ‌ حجر: 37 و 38. گفت تو از مهلت شدگانى تا روز وقت معلوم كه قيامت باشد.

وَ إِذَا الرُّسُلُ‌ أُقِّتَتْ‌. لِأَيِّ يَوْمٍ أُجِّلَتْ. لِيَوْمِ الْفَصْلِ‌ مرسلات: 11- 13. «أُقِّتَتْ» در اصل با واو است بجاى الف. و آن بمعنى تعيين وقت و بيان وقت است در «رسل» آيه فوق بررسى شده و گفته‌ايم ظاهرا مراد از «رسل» رها شده‌ها و فرستاده‌هاى عالم است نه پيامبران و آمدن قيامت وقت ايستادن و متوقف شدن آنهاست يعنى: آنگاه كه فرستاده‌ها و رها شده‌ها موقوت و معيّن الوقت گردند براى متوقّف شدن. براى چه روزى آنها با مدّت رها شده‌اند؟ براى روز فصل و جدائى.

إِنَّ الصَّلاةَ كانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتاباً مَوْقُوتاً نساء: 103. كتاب كنايه از وجوب و موقوت بمعنى وقتدار است يعنى نماز براى مؤمنان واجبى است محدود الوقت كه بايد در اوقاتش خوانده شود.

مِيقَات‌: وقت معين براى كارى. و وعده وقتدار و نيز مكانيكه معين شده براى عملى مثل مواقيت حجّ كه مكانهائى است براى احرام بستن چنانكه طبرسى فرموده است. عبارت راغب در بيان معنى اخير گنگ است.

وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَ‌ مِيقاتُ‌ رَبِّهِ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً اعراف: 142. ميقات در آيه بمعنى وعده معين است چنانكه در صدر آيه فرموده‌ وَ واعَدْنا مُوسى‌ ثَلاثِينَ لَيْلَةً ... يعنى: بموسى سى شب را وعده كرديم و آنرا با ده شب از اتمام نموديم پس وعده وقتدار خدا چهل شب گرديد. ايضا در آيه‌ وَ اخْتارَ